Η Κατεδάφιση της Πολιτικής

Η ΦΡΑΣΗ του ποιητή: «Αχ που είσαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος», φράση γεμάτη νοσταλγία για ένα παρελθόν που φαντάζει τόσο απόμακρο και τόσο ξένο στο γεμάτο εκπλήξεις παρόν μας, αλλά και πίκρα και απογοήτευση για τις χαμένες μας ελπίδες και τα προδομένα μας όνειρα, όλο και συχνότερα έρχεται στο νου μας σήμερα. Κάθε φορά που τα είδωλα των νεανικών μας –και όχι μόνο –χρόνων καταρρέουν και αποδείχνονται κίβδηλα και η πίστη μας κουρελιάζεται και η αμφιβολία για όλα απλώνεται παντού γύρω μας και μας κυριεύει, κάθε φορά που δεν αναγνωρίζουμε αυτό που στο παρελθόν ήταν για μας στάση ζωής και οδηγός, ενώ σήμερα είναι ξέφτισμα αγνώριστο, γεμάτο υποκρισία, επιτήδευση και προσποίηση, γι’αυτό αισθανόμαστε να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Θαυμάσαμε άτομα και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που τα ωραιοποιήσαμε και τα κάναμε είδωλα γιατί μας εντυπωσίασαν οι οραματισμοί τους. Ο παθιασμένος τους λόγος για αλήθεια και δικαιοσύνη, η αγωνία τους για να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο, τα κηρύγματά τους αλλά και οι αγώνες τους για δημοκρατία και ελευθερία, γιατί πιστέψαμε στο ασυμβίβαστο του χαρακτήρα τους, στην ακεραιότητά τους, στην ελικρίνειά τους, γιατί τα εμπιστευτήκαμε. Σήμερα πολλά από τα πρότυπά μας γκρεμίστηκαν άδοξα και στην καλύτερη περίπτωση ξεχάστηκαν, επειδή δεν προκαλούν με την παρουσία τους και τη δράση τους εκείνους που στο παρελθόν τους πίστεψαν.

ΞΑΦΝΙΑΣΜΕΝΟΙ βλέπουμε πολιτικούς και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που κάποτε ήταν τα είδωλά μας να είναι αλλοτριωμένοι σε ένα υλιστικό μοντέλο ζωής. Η διαφθορά είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού και στα δυο Κόμματα εξουσίας της πατρίδας μας. Η χώρα μας έχει παραδοθεί στα χέρια νονών που πωλούν προστασία εν ονόματι της θρησκείας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης. Νταβατζήδες μασκαρεμένοι σε δικαστές, παπάδες, αστυνομικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους εκπορνεύουν τη δημοκρατία σε όποιον προσφέρει περισσότερα. Το πρόβλημα της δικαιοσύνης δεν είναι η κυρία Μπουρμπούλια, η κυρία Ηλία και ο κύριος Καλούσης. Δέκα διεφθαρμένοι δικαστές δεν μπορούν να αλλάξουν καταπώς θέλουν συνθέσεις δικαστηρίων, να αφήνουν ελεύθερους εγκληματίες που καταλήστευσαν τα ταμεία του ελληνικού λαού και να χρηματίζονται ανοιχτά από δικηγόρους χωρίς κανένας από την «αδιάφθορη συντριπτική πλειονότητα» των συναδέλφων τους να μην γνωρίζει τι συμβαίνει και οι εκάστοτε υπουργοί Δικαιοσύνης να κάνουν ότι κοιμούνται μακάριοι τον ύπνο των δικαίων επί δεκαετίες. Με έκπληξη αηδία και οργή ο απανταχού ελληνισμός παρακολουθεί το βόρβορο της διαφθοράς των πολιτικών μας από τις χρυσοφόρες μίζες της SIEMENS. Βρήκε και πάλι η χρυσοφόρα διαπλοκή αδίστακτους υπηρέτες τους πολιτικούς εκείνους που κάποτε ήταν τα είδωλά μας. Η SIEMENS είναι μια έμπρακτη απόδειξη ότι και τα δυο μεγάλα Κόμματα της πατρίδας μας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι εξαρτώμενα από τα μεγάλα οικονομικά αφεντικά με το αζημείωτο.

ΠΡΕΖΟΝΙΑ της εξουσίας είναι έτοιμοι για όλα προκειμένου να πάρουν τη δόση τους. Τραγικές φιγούρες που κινούνται, δρουν, ζουν σε ένα τοπίο έρημο από αξίες σε ένα θέατρο που οι θεατές έχουν εγκαταλείψει. Όλοι –ή σχεδόν όλοι –είναι πρόθυμοι να πουν τα πάντα, να συμμαχήσουν με τους πάντες. Το μόνο που μετράει για αυτούς είναι πως θα γλείψουν ένα κοκαλάκι από την εξουσία. Με οποιοδήποτε τίμημα. Βρισκόμαστε πλέον προς το τέλος της διαδρομής που οδηγεί στο θάνατο της πολιτικής και στην παράδοση του κοινού συμφέροντος στα ιδιωτικά. Μια διαδρομή που οδηγεί στην κυριαρχία των οικονομικά ισχυρών απέναντι στους αδυνάμους. Οι συγκρούσεις των Κομμάτων εξουσίας της πατρίδας μας δεν είναι πλέον ιδεολογικές. Οι μάχες για την εξουσία δεν γίνονται με τη λογική της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε καν με τη λογική της προσωπικής πολιτικής ανέλιξης, αλλά με τη λογική των ιδιωτικών συμφερόντων. Είμαστε θεατές μιας μετάλλαξης του ελληνικού κράτους και κερδοσκοπική εταιρεία, των Κομμάτων εξουσίας σε επιχειρήσεις και των πολιτικών σε υπαλλήλους ή σε συνεταίρους οικονομικών ομάδων. Κάποιες φορές αναρωτιόμαστε, αν ήταν και τότε τα χαρακτηριστικά των ειδώλων μας γνήσια ή μήπως εμείς επενδύσαμε σε αυτά τα δικά μας οράματα, ξεγελασμένοι από ότι φιλτραρισμένο με τέχνη προβαλλόταν προς τα έξω;

ΟΠΟΙΑ και αν είναι η απάντηση, ένα είναι βέβαιο, ότι όταν τα είδωλά μας καταρρεύσουν, γκρεμίζεται η πίστη μας και η εμπιστοσύνη μας σε εκείνο το παρελθόν που φάνταζε όμορφο και θέλαμε να το κρατήσουμε στη μνήμη μας εξιδανικευμένο γιατί μας διαμόρφωνε, μας εμψύχωνε, μας αναπτέρωνε τις ελπίδες μας. Η απομυθοποίηση των ειδώλων μας είναι αφυδάτωση της ίδιας μας της ζωής, μας κλωνίζει και μας φοβίζει. Από που να πιαστούμε, τι να πιστέψουμε πια, πως να πορευτούμε στο μέλλον; Φτωχαίνουμε εσωτερικά και μέσα στην αμφιβολία για όλους και για όλα, βιώνουμε τη μιζέρια της τελματωμένης μας αγωνίας γιατί «καθώς περνούν τα χρόνια βλέπουμε τον ήλιο με άλλα μάτια».

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις