«ΤΑ ΣΥΚΑ, ΣΥΚΑ»

ΘΛΙΒΟΜΑΙ όταν ακούω παροικιακές οργανώσεις να χωρίζονται, παίρνοντας το δρόμο της διάλυσης και της αυτοκαταστροφής. Η υπόθεση διχασμού του Διοικητικού Συμβουλίου της Μυτιληναϊκής πατριάς που φέρει ένα τόσο βαρύ ελληνικό όνομα, αποτελεί μια μαύρη κοιλίδα στην ιστορία της παροικίας μας, ακολουθώντας κατά πόδα άλλες μεγάλες οργανώσεις, όπως της Παμμακεδονικής, των Κρητών, των Ποντίων, των Χιωτών και άλλων που έχουν χωριστεί στα δυο και ο καθένας τραβά με τη δική του σημαία. Επίσης πολλές άλλες οργανώσεις σχοινοβατούν πάνω από τη διάσπαση. Το φαινόμενο είναι ενδιαφέρον. Άτομα που είχαν ξεκινήσει σε τοπικιστικούς συλλόγους με κάθε καλή και φιλική διάθεση καταλήγουν φανατικοί δικτατορίσκοι, που δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους και αυτοϋπερβάλλουν νομίζοντας ότι κρατούν την υδρόγειο στους ώμους τους. Τα ίδια αυτά άτομα, πριν εξαρτηθούν από το ναρκωτικό της καρέκλας, ήταν μονάδες που πρόσφεραν πολλά, άκουγαν και συνενοούνταν θαυμάσια με τους συμπατριώτες τους, πάντα με το γέλιο και το αστειάκι. Σήμερα τα ίδια αυτά άτομα, είτε από έλλειψη διαλεκτικότητας είτε από έναν αδικαιολόγητο εγωκεντρισμό και είτε από μια εξοντωτική εμμονή σε κάποια γνώμη, οδηγούν τους Οργανισμούς στο ξεθώριασμα, την εξασθένηση και τελικά στο θάνατο.

ΧΡΟΝΙΑ τώρα που παρακολουθώ την αφετηρία ορισμένων παροικιακών μας Οργανισμών, αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι ξεκινούν με μεγάλους οραματισμούς και όνειρα, για να καταλήξουν στο κλειστό γκέτο «εμείς και εμείς». Παράδειγμα ο μεγάλος αριθμός εξουσιοδοτήσεων σκοπό έχουν να επιτρέπουν μεν σε όσους είναι μέσα στα «τείχη» να μπαινοβγαίνουν κατά βούληση, αλλά εμποδίζουν τους απέξω να εισέλθουν και με τον αντιδημοκρατικό αυτό τρόπο αποκλείουν άτομα μορφωμένα με γνώσεις οργανώσεως και ιδέες για την πρόοδο των Οργανισμών. Ξέχωρα το ότι είναι αδιανόητο να υπάρχουν δυο και τρεις τοπικοί φορείς από τον ίδιο Νομό ή Επαρχία της Πατρίδας μας. Αν σκέπτονται έτσι θα πρέπει όλοι αυτοί που ηγούνται των Οργανισμών να πάνε σπίτι τους. Είμαστε κατά των σαλονιών και υπέρ των απλών ανθρώπων. Οι Έλληνες όπου Γης αρνήθηκαν βασιλιάδες και δικτάτορες, αμφισβήτησαν δεξιούς και αριστερούς, πολέμησαν για Λευτεριά. Δεν τα έκαναν όλα αυτά για να μπορούν ορισμένοι καρεκλοκένταυροι να κανονίζουν παιχνίδια για προσωπικό τους όφελος σε βάρος όλων μας. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και να σταματήσει η εξιδανίκευση του προσωπικού ωχαδερφισμού.

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είμαστε υπέρ των συγκρούδεων γιατί έτσι έστω και έμμεσα γίνεται κάποιος διάλογος. Αρκεί όμως αυτές οι συγκρούσεις να γίνονται υπό το φως της ημέρας και στο όνομα κάποιων προγραμματισμένων κινήσεων. Είμαστε κάθετα εναντίον όλων εκείνων που πιστεύουν, ότι ολόκληρη η παροικία θα πρέπει να κινείται γύρω από τις προσωπικές φιλοδοξίες «κάποιων», γύρω από τα προσωπικά τους προβλήματα και κόντρες. Έργα λοιπόν και όχι λόγια! Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές και την εξοντωτική εμμονή σε κάποια γνώμη, που και αυτές έχουν θέση μέσα στη δημοκρατία και να δούμε κατάματα την Ελληνική Λέσχη, αυτό το περιφρονημένο διαμάντι στο κέντρο του Σύδνεϊ, που μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ένα έργο κοινό και μεγάλο, για να ακτινοβολεί τη φυσιογνωμική μας αυθεντικότητα στην αιωνιότητα. Και πως θα γίνει αυτό; Να συνενωθούν όλοι οι Οργανισμοί με τις περιουσίες τους κάτω από ένα «Μέγαρο Ελλήνων». Και δεν υπάρχει καταλληλότερος χώρος για ένα τέτοιο επίτευγμα από το χώρο που κατέχει σήμερα η Ελληνική Λέσχη του Σύδνεϊ. Εάν στηθεί καταμεσίς του Σύδνεϊ το Ελληνικό αυτό Μέγαρο, που θα εκπέμπει το ανέσπερο φως της ταυτοτικής μας ιδεολογίας στην αιωνιότητα, αυτή η Μεγάλη Τιμή θα ανήκει στη Γενιά μας. Αντί όμως να τιμήσουμε το ιστορικό αυτό μνημείο και να το διαφυλάξουμε με σεβασμό στην αιωνιότητα οι διοικήσεις των Οργανισμών μας αναλίσκονται στον πετροπόλεμο για την καρέκλα και η σημερινή διοίκηση της Ελληνικής Λέσχης σκέπτεται να δώσει αυτό το Ελληνικό Διαμάντι για αντιπαροχή, για να γεμίσει το ταμείο της με δολλάρια σε βάρος της συνέχειας της Ελληνικότητάς μας. Μήπως και το απέραντο οικόπεδο του Kemps Creek δεν είναι περιφρονημένο από τους Οργανισμούς μας; Πράγματι την αξιοποιησή του από την ΟΦΣΕ «όλο την περιμένουμε και όλο κινάει για νάρθει και όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα του χρόνου».

ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ αποτέλεσμα αυτού του ωχαδερφισμού και του αλληλοσκοτωμού για το προεδριλίκι και τη καρέκλα είναι ότι στις τόσες πολλές πλούσιες Οργανώσεις που έχει η Παροικία μας ακόμα δεν έχει γίνει μια βασική αρχή για κάτι κοινό και μεγάλο. Ένα έργο που θα έχει τη σφραγίδα «Ελλάδα» και θα μείνει στην κοινωνία μας σαν ορόσημο στα παιδιά μας της τρίτης χιλιετίας. Οι γέροι πεθαίνουν και αυτός είναι ο κανόνας. Τα έργα όμως μένουν να λένε τη ζωή τους και να διαιωνίζουν την Ελληνικότητά μας. Τώρα είναι καιρός να κάνει κάτι η Παροικία μας σαν σύνολο, διαφορετικά χάθηκε το τρένο και όλα θα πάνε αδικοχαμένα. Τα έργα μένουν, ενώ τα λόγια και τα προεδριλίκια είναι για τούτη την πρόσχερη και σύντομη περασιά μας από αυτή τη χώρα που διαλέξαμε για Δεύτερη Πατρίδα μας. «Ο έχων ώτα ακουέτω και ο νοών νοείτω».

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις