Με σύμμαχο την μούσα

Ο Φώτης Ζερβάς συστήθηκε στην ελληνική παροικία του Σύδνεϋ ως συντονιστής του εδώ Ελληνικού φεστιβάλ. Μετά από δύο συναπτά έτη υπηρεσίας στο συγκεκριμένο νευραλγικό πόστο - διάστημα στο οποίο είχε την ευκαιρία να «φορτώσει» στο ενεργητικό του παραστάσεις και εμπειρίες όσον αφορά την άρτια διοργάνωση εκδηλώσεων, να σχηματίσει γνώμες και να διαμορφώσει απόψεις περί των πολιτιστικών δρώμενων της ελληνικής παροικίας, αλλά και να δημιουργήσει τις απαραίτητες διασυνδέσεις - ο Ζέρβας ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του και να επιδοθεί σε σόλο πτήσεις. Τρόπος του λέγειν σόλο δηλαδή.

Ούτως ή άλλως σκοπός της Μuse Events - την οποία έχει στο μεταξύ ιδρύσει - είναι η συνεργασία με Έλληνες καλλιτέχνες του Σύδνεϋ, κοινός στόχος των οποίων είναι η προώθηση της Ελληνικής κουλτούρας - και - πέρα από τα στενά πλαίσια της παροικίας μας.

Αρχής γενομένης της επιστροφής της παράστασης / αφιέρωμα στο ρεμπέτικο - τουτέστιν η αφορμή, όχι όμως κατ’ ανάγκην και ο λόγος, της συνέντευξης που τώρα διαβάζεται - η Μuse Events αναγνωρίζει τις ευθύνες που της αναλογούν και ετοιμάζεται πυρετωδώς προκειμένου να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στην - εν εξελίξει - προσπάθεια αφομοίωσης του ελληνικού πολιτισμού από μεγάλη μερίδα του Αυστραλιανού κοινού, η οποία λίγη ή και καθόλου σχέση έχει με τον Έλληνα και την κουλτούρα του. Άλλωστε όπως ο ίδιος επανειλημμένα δηλώσει στον γράφων, «η ελληνική παροικία έχει πολλά να προσφέρει στον Αυστραλιανό πολιτισμό».

Τι σου δίδαξε η ενασχόληση σου με το Ελληνικό Φεστιβάλ;

Πρώτα από όλα ήρθα σε επαφή με ένα μέρος του Ελληνικού κοινού στο Σύδνεϋ. Έμαθα τον τρόπο σκέψης του, τι του αρέσει και τι όχι. Μέσω του φεστιβάλ έμαθα τον σωστό τρόπο λειτουργίας και τι να αποφεύγω για να μην υπάρχουν αποτυχημένες εκδηλώσεις. Εν ολίγοις, οι πενήντα τόσο εκδηλώσεις που οργάνωσα μου πρόσφεραν υπερπολύτιμες εμπειρίες.

Για την ψυχοσύνθεση του Έλληνα, τι ακριβώς έμαθες;

Ουδέν σχόλιο (γελάει). Εντάξει, έχω μάθει ότι υπάρχουν πολλών ειδών νοοτροπίες, έχω μάθει ότι δεν υπάρχει ένα ενιαίο κοινό. Από την μια πλευρά, υπάρχουν οι άνθρωποι που εκτιμούν το "δωρεάν" καθώς επίσης το "φτηνό" και το "συνηθισμένο". Από την άλλη, υπάρχει μια άλλη μερίδα Ελλήνων που δεν θέλουν να έρθουν καν σε επαφή με πράγματα τα οποία θεωρούνται συνηθισμένα και ψάχνουν για κάτι το διαφορετικό. Όπως έχω προσέξει, πολλές φορές - και ειδικά στην περίπτωση των νέων - απορρίπτουν κάθε τι Ελληνικό, είτε γιατί έτυχε να έχουν κάποιες κακές εμπειρίες, είτε γιατί αυτά που γίνονται δεν τους γεμίζουν. Έχουμε καταντήσει να έχουμε μια γενιά την οποία το "ελληνικό".

Έχουμε δηλαδή δυο ειδών κοινό: αυτό που χειροκροτεί τα πάντα και το άλλο που τα "φτύνει" όλα. Είναι και οι δυο λανθασμένες προσεγγίσεις.

Είναι όντως ακραίες περιπτώσεις. Πρέπει να δεις το θέμα πιο σφαιρικά. ¨Ένα από τα διδάγματα του φεστιβάλ είναι ότι δεν μπορείς να ικανοποιήσεις τους πάντες. Το άλλο είναι ότι πρέπει πάντα να γνωρίζεις ακριβώς σε ποια ομάδα απευθύνεσαι. Αν θέλεις να έχεις απήχηση στην νεολαία, πρέπει να "στήσεις" κάτι το οποίο οι ίδιοι θέλουν και όχι κάτι που εσύ νομίζεις πως θέλουν. Το πράγμα θέλει πολλή έρευνα, πολλή προετοιμασία, συνεργασία κλπ. Αυτός είναι και ο λόγος πως παρόμοιες ξένες εκδηλώσεις του είδους είναι επιτυχημένες: επειδή ακριβώς έχουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό αυτού του είδος την προετοιμασία και οργάνωση.

Ταλέντο πάντως υπάρχει στην παροικία, δεν είναι έτσι;

Υπάρχει και μάλιστα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι ίδιοι δεν το εκτιμούμε. Γιατί το λεω αυτό; Επειδή κάθε φορά που κάποιος καλλιτέχνης επιχειρεί να παρουσιάσει κάτι φρέσκο, κάτι γνήσιο και που αντιπροσωπεύεί τους Έλληνες της Αυστραλίας, οι προσπάθειες του δεν τυγχάνουν της πρέπουσας προώθησης. Αυτό γίνεται είτε γιατί δεν μας είναι γνωστό, είτε γιατί δεν θέλουμε να πληρώσουμε εισιτήριο ή ίσως γιατί νομίζουμε πως εμείς γνωρίζουμε περισσότερα από τον καλλιτέχνη κλπ. Υπάρχουν όντως άτομα που βοηθούν και που προσφέρουν συνήθως εθελοντικά τις υπηρεσίες τους. Γενικά όμως, πολλοί αρέσκονται στο δωρεάν. Αν όμως δεν βάλεις το χέρι στην τσέπη για να πληρώσεις εισιτήριο δείχνοντας έτσι την εκτίμηση σου προς την προσπάθεια που γίνεται, πως περιμένεις τον καλλιτέχνη να συνεχίζει τις προσπάθειες του να παρουσιάσει κάτι καινούργιο; Μην ξεχνάμε ότι καλές εκδηλώσεις απαιτούν πολύ κόπο, προετοιμασία και χρήμα.

Δεν φταινε όμως και οι καλλιτέχνες οι ίδιοι για την κατάσταση αυτή; Όταν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε "φτηνές" και στα πεταχτά στημένες εκδηλώσεις, δεν είμαστε δικαίως καχύποπτοι και προκατειλημμένοι ως κοινό;

Σίγουρα ισχύει αυτό. Και δεν μπορείς να ρίξεις τις ευθύνες στον κόσμο. Όταν έχουν μάθει έναν άλφα τρόπο, δύσκολα αλλάζουν συνήθειες. Όσο για τους καλλιτέχνες, όταν λόγου χάρη εγώ πιστεύω πως η δουλειά μου αξίζει $10 και δέχομαι να δουλέψω για $1, τότε πλέον η δουλειά μου αξίζει μόνο $1. Όταν όντως πιστεύεις πως αξίζεις $10 και ο άλλος σου προσφέρει $2. τότε αρνήσου να το κάνεις. Ειδάλλως, υποβιβάζεις την δουλειά σου. Αυτό που θα ήθελα εγώ να δω, είναι να βρούμε ένα καινούργιο τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουμε να αναβαθμίσουμε το καλλιτεχνικό κύρος που έχουμε ως παροικία και να αρχίσουμε να μαζεύουμε κοντά μας το κοινό εκείνο που μας ξεφεύγει μέσα από τα δάκτυλα. Μιλάμε για αυτούς που θέλουν να συμμετάσχουν, θέλουν να βοηθήσουν, που θέλουν να δουν κάτι αυθεντικό, γνήσιο και ντόπιο. Καταλαβαίνω πάντως γιατί οι καλλιτέχνες αποφεύγουν καμιά φορά να κάνουν πολλές πρόβες. ¨Όταν θα πληρωθείς $200 για δεκαπέντε με είκοσι πρόβες συν τις δυο ή τρεις ώρες της παράστασης, πλέον δουλεύεις για ψίχουλα. Και αυτό είναι κακό. Ας πάρουμε όμως την παράσταση του ρεμπέτικου. Εκεί όντως φάνηκε η δουλειά που είχαν κάνει στις πρόβες οι μουσικοί, οι ηθοποιοί και οι χορευτές. Σε αυτό οφείλεται και το ότι η παράσταση ήταν τόσο υψηλού επιπέδου. Μπορώ να σου πω πως τα παιδιά δεν το έκαναν για την αμοιβή, αλλά για το μεράκι τους - και μπράβο τους. Γιατί οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να δουλεύουν μόνο για τα λεφτά. Πρέπει να το κάνουν και για την προσωπική τους έκφραση και για το δικαίωμα να εκφράζουν αυτό που έχουν μέσα τους.

Παρά τα συχνά παράπονα όλων μας για τον τρόπο λειτουργίας του Ελληνικού Φεστιβάλ, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως προφέρει όντως μια πλατφόρμα στους καλλιτέχνες. Τι είναι όμως εκείνο που λείπει προκειμένου να έχει μεγαλύτερη απήχηση η όλη προσπάθεια;

Προσωπικά εστιάζω το πρόβλημα στην έλλειψη μακροπρόθεσμων στόχων. Όταν πρόκειται για πολιτιστικές οργανώσεις αυτού του βελινηκές δεν μπορείς και δεν πρέπει να κοιτάς τρεις μήνες μπροστά. Είναι πάντως μια δύσκολη περίπτωση αφού το φεστιβάλ προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες. Κάτι που δεν γίνεται. Πρέπει να οργανωθεί το θέμα καλύτερα και θα πρέπει να ξέρουν από τώρα που θέλουν να βρίσκονται σε πέντε χρόνια. Μόνο έχοντας μακροπρόθεσμα σχέδια μπορείς να προετοιμάζεσαι για την συνέχεια. Πάντως με τα λεφτά που ρίχνουν οι ίδιοι στο φεστιβάλ και με το προσωπικό που έχουν στην διάθεση τους, μπορούν να φτάσουν μόνο έως ένα σημείο. Πιστεύω πως πολλά από τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με λιγότερη "πολιτική" και καλύτερη οργάνωση από τα σωστά άτομα.

Να υποθέσουμε ότι θεωρείς πως η επιστροφή της παράστασης Greek Blues είναι το πρώτο σκαλοπάτι μιας μακροχρόνιας πορείας;

Θέλω να πιστεύω πως είναι όντως αυτό. Και το πιστεύω αυτό ακράδαντα. Μάθαμε ότι ήταν να μάθουμε από την πρώτη εκδήλωση αλλά από την άλλη μεριά ξέραμε από πριν που θέλουμε να είμαστε μετά από δύο χρόνια με αυτή την παράσταση. Όντως έχουμε πολλές παραστάσεις στα σχέδια μας και όχι κατ’ ανάγκη με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Θέλουμε να δουλέψουμε και με άλλους καλλιτέχνες - νέους ή πιο παλιούς, δεν έχει σημασία- προκειμένου να ανεβάσουμε ποιοτικές παραστάσεις και εκδηλώσεις. Ειδικά για το ρεμπέτικο, το οποίο η παλιά γενιά γνωρίζει καλά, θέλαμε να το παρουσιάσουμε με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να ελκύσει το ενδιαφέρον και των νέων Ελληνοαυστραλών. Από την άλλη, είναι και οι ξένοι για τους οποίους το ρεμπέτικο είναι τεράστιας σημασίας και ενδιαφέροντος. Ξεκινήσαμε την νέα παράσταση με γνώμονα αυτό το κοινό. Καλή η ταβέρνα αλλά εκείνο που θέλαμε να δώσουμε στον κόσμο είναι ποιότητα και όχι ποσότητα. Θέλουμε να προσφέρουμε στον κόσμο μια εμπειρία την οποία δεν μπορούν να ζήσουν αλλού.

Προσωπικά θεωρώ πως η επιτυχία της προηγούμενης βραδιάς είχε να κάνει όχι μόνο με την αφοσίωση και το ταλέντο των μουσικών, αλλά και με την τέλεια ηχητική κάλυψη. Κάτι που ομολογουμένως σπανίζει στην παροικία μας.

Η συναυλία είναι σαν φαγητό. Έχεις την συνταγή, αλλά αν δεν χρησιμοποιήσεις τα σωστά και φρέσκα υλικά, το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό. Εμείς είχαμε το ρεμπέτικο με την φοβερή του ιστορία, είχαμε τους καλούς μουσικούς αλλά αν η Κοινότητα δεν είχε πληρώσει - και μάλιστα αδρά - προκειμένου να έχουμε το καλύτερο ηχητικό σύστημα που μπορούσαμε να έχουμε για τον χώρο, ο κόσμος δεν θα ήταν τόσο ευχαριστημένος. Από την άλλη είχαμε και τα σκηνικά τα οποία κανείς βλέπει μόνο στο θέατρο. Ήταν και αυτά μέρος της συνταγής και τα οποία πρόσφεραν πολλά στην επιτυχία της εκδήλωσης. Πάντως αν ο κόσμος δεν μπορεί να ακούσει τι ακριβώς παίζει ο μουσικός, τότε το ταλέντο του τελευταίου είναι δώρο άδωρο. Η επόμενη παράσταση θα είναι πιστεύω δύο φορές καλύτερη. Ο χώρος είναι σχεδιασμένος για μουσικές εκδηλώσεις, το ηχητικό σύστημα που υπάρχει είναι το καλύτερο στο Σύδνεϋ για αίθουσα τέτοιου μεγέθους ενώ θα υπάρχει και μπαρ προκειμένου να μπορέσει ο θαμώνας να συνοδεύσει το ρεμπέτικο με ένα ποτό. Παράλληλα έχουμε διδαχθεί πολλά από την προηγούμενη παράσταση και μπορώ να σου πω πως τα πάντα έχουν βελτιωθεί. Τίποτα δεν έμεινε στην τύχη.

Πόσο σημαντική είναι η χρήση του διαδικτύου για την προώθηση της συγκεκριμένης παράστασης;

Η χρήση του διαδικτύου είναι πλέον επιβεβλημένη. Άλλωστε το διαδίκτυο έχει μπει πλέον για τα καλά στην ζωή μας, αφού μπορείς να συνδεθείς με αυτό ακόμη και από το κινητό σου. Εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο είναι φοβερά μέσα ενημέρωσης αλλά μέχρι ενός σημείου. Υπάρχουν και οι νέοι οι οποίοι ούτε ελληνική εφημερίδα διαβάζουν, ούτε ελληνικό ραδιόφωνο ακούν. Επομένως δεν μπορείς να τους προσεγγίσεις μέσα από αυτά τα μέσα. Κάτι που μπορείς να κάνεις μέσω του διαδικτύου και ιστοσελίδων όπως το Facebook και ΜySpace. Το ίντερνετ είναι μια μεγάλη κοινότητα και μάλιστα χωρίς σύνορα. Πάντως όσοι ξεκινήσουν να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για προώθηση των συμφερόντων των οργανισμών που εκπροσωπούν, θα πρέπει να ξέρουν ότι οι ιστοσελίδες χρειάζονται διαρκή συντήρηση. Είναι όμως ένα πολύ δυνατό όπλο. Αν λόγου χάρη κάποιος μείνει ευχαριστημένος με μια εκδήλωση ή μια υπηρεσία, εύκολα και χωρίς κόστος μπορεί να κάνει γνωστή την εμπειρία του σε φίλους και γνωστούς μέσω του διαδικτίου. Σίγουρα το διαδίκτυο έχει ανοίξει για τα καλά τα σύνορα του παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος, στρέφοντας μάλιστα τους προβολείς προς την μεριά καλλιτεχνών που μέχρι πρότινος δεν είχαν πρόσβαση στην συντριπτική πλειοψηφία του κοινού.

Επιστρέφοντας στην περίπτωση του Greek Blues, έχετε καταφέρει να περάσετε τα μηνύματα σας και στο μη ελληνόφωνο κοινό;

Κοίτα. Όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα είναι άκρως επαγγελματικά και υψηλής ποιότητας. Στην ιστοσελίδα μας (σσ www.greekblues.com) μπορεί κανείς να βρει φωτογραφίες, βίντεο, αποσπάσματα τραγουδιών, συνεντεύξεις κ.λ.π. Αυτό που καταφέραμε είναι να κάνουμε την εκδήλωση γνωστή σε πάνω από χίλια άτομα τα οποία δεν ανήκουν στην ομάδα εκείνων των νεαρών Ελληνοαυστραλών που παρακολουθούν από κοντά τα καλλιτεχνικά της παροικίας μας. Π.χ. πάνω από 500 άτομα έχουν μέχρι στιγμής "ανοίξει" το βίντεο με αποσπάσματα από την συναυλία στο Μάρικβιλ. Με το πάτημα ενός κουμπιού, ο άλλος ξέρει ακριβώς τι να περιμένει από την νέα παράσταση.

Τι είναι πιο σημαντικό για σένα: να έρθει κόσμος στη συγκεκριμένη εκδήλωση ή να δημιουργηθεί κοινό το οποίο θα έχει αίσθηση του τι γίνεται στην ελληνική παροικία; Το μεν πρώτο βραχυπρόθεσμο, το δε δεύτερο μακροπρόθεσμο.

Αυτό που προσπαθήσαμε ήταν να πετύχουμε και τα δύο ταυτόχρονα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι το μακροχρόνιο πλάνο. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω να βελτιώνεται και να μεγαλώνει το ακροατήριο γιατί σαν ελληνική παροικία έχουμε πάρα πολλά να δώσουμε. Ταυτόχρονα, οι προσπάθειες που γίνονται για το μέλλον μπορούν να εξυπηρετήσουν και τα πιο βραχυπρόθεσμα σχέδια. Δεν νομίζω πως το ένα ακυρώνει μπροστά. Άλλωστε και οι δύο στόχοι είναι μέρος του ίδιου σχεδίου.

Μήπως όμως ευνοούν και οι συγκυρίες για το συγκεκριμένο βήμα; Μήπως έχει φτάσει ο καιρός να κάνει ο ελληνικός πολιτισμός το περιβόητο άνοιγμα προς τα έξω;

Εγώ νομίζω πως μπορεί να γίνει αυτό. Εδώ και κάποιες δεκαετίες η ελληνική παροικία έχει όντως ένα πάρα πολύ καλό όνομα. Για να αρχίσει όμως το ξένο κοινό να παρακολουθεί τις πολιτιστικές μας εκδηλώσεις, η προώθηση τους πρέπει να γίνει με τρόπο ο οποίος θα είναι κατανοητούς από το ιδιαίτερο κομμάτι του κοινού αυτού. Πρέπει με λίγα λόγια, να κάνουμε τον πολιτισμό μας προσβατό στο μη ελληνικό κοινό. Γιατί να έρθει παραδείγματος χάρη, κάποιος ξένος να δει το ρεμπέτικο όταν δεν καταλαβαίνει την ιστορία του και τα λόγια των τραγουδιών. Και πως μπορεί εν τέλει να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα; Καταρχάς η παράσταση δεν είναι μόνο ακουστική αλλά και οπτική. Άλλωστε μια εικόνα λεει όσα χίλιες λέξεις. Η γλώσσα της μουσικής είναι ούτε ή άλλως παγκόσμια. Αυτό που κάναμε ήταν να προσθέσουμε τις περιλήψεις στα αγγλικά, με τρόπο μάλιστα που επιτρέπει στον θεατή να παρακολουθήσει την παράσταση. Το ερώτημα είναι αν το ευρύτερο κοινό είναι έτοιμο να δεχθεί τον ελληνικό πολιτισμό. Να σημειώσουμε πως αυτό ήδη γίνεται με τον πολιτισμό άλλων εθνικοτήτων. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος προσέγγισης μας. Ένα από τους βασικούς στόχους της Muse Events είναι να προωθήσει ελληνικές παραστάσεις έξω από τα στενά πλαίσια της ελληνικής παροικίας. Θέλουμε να δείξουμε στους "ξένους" την μαγεία του ελληνικού πολιτισμού η οποία είναι και πολύ ρομαντική. Άλλωστε ανέκαθεν οι ξένοι ήταν συνεπαρμένοι με τον ελληνικό πολιτισμό αφού η ρομαντικότητα που μας χαρακτηρίζει είναι μεγάλο δόλωμα.

Πως θα "μεταφράσεις" τυχόν επιτυχία της παράστασης;

Τυχόν επιτυχία θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο την πεποίθηση μου ότι αυτό που προσπαθούμε να παρουσιάσουμε έχει πέραση. Αυτό που λέγαμε προηγουμένως: αν είναι να κάνουμε - ως ελληνικός πολιτισμός - το άνοιγμα προς τα έξω, ας το κάνουμε τώρα και όχι σε τρία ή τέσσερα χρόνια. Και τυχόν επιτυχία θα επιβεβαιώσει αυτή την πεποίθηση.

Να θεωρήσω πως η συγκεκριμένη παράσταση θα είναι απλά η αρχή αυτής της προσπάθειας;

Μα, πάντα παίρνεις φόρα μετά από κάθε επιτυχία. Άλλωστε η συνέχεια έρχεται πιο εύκολα - η αρχή είναι πάντα η δύσκολη. Στην συνέχεια έχεις ένα σύστημα με το οποίο δουλεύεις, έχεις τι ιδέες και τα σχέδια, έχεις τις διασυνδέσεις και τις γνωριμίες. Και ο κόσμος πάντα θέλει να συμμετάσχει όταν ακούσει πως κάτι είναι επιτυχημένο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να μην χάσουμε την φόρα μας. Επίσης σημαντικό είναι να έχεις πάντα κάποιο μακροχρόνιο σχέδιο στο μυαλό σου. Ήδη ετοιμάζουμε τις επόμενες τρεις συναυλίες μας. Όσον αφορά την συγκεκριμένη παράσταση, έχουμε ήδη ξεκινήσει συζητήσεις και με άλλη μέρη της Αυστραλίας που επιθυμούν να ανεβάσουν την παράσταση.

Πως προσδιορίζεις την επιτυχία;

Για μένα η παράσταση είναι ήδη επιτυχημένη αν λάβουμε υπόψη την μέχρι τώρα ανταπόκριση του κοινού. Αν καταφέρουμε και γεμίσουμε το θέατρο το βράδυ της παράστασης, θα είμαι ευτυχισμένος. Αν καταφέρουμε να ανεβάσουμε την παράσταση και σε άλλα μέρη της Αυστραλίας, ε, τότε θα είμαι στα ουράνια. Και φυσικά ελπίζω και οι επόμενες εκδηλώσεις να έχουν την ίδια επιτυχία. Πάντως από την στιγμή που ο κόσμος έχει ανταποκριθεί στην εκδήλωση, από την στιγμή που οι συντελεστές της παράστασης είναι ευχαριστημένοι με το όλο εγχείρημα, θεωρώ πως η παράσταση είναι ήδη επιτυχημένη.

Τυχόν αποτυχία τι σημαίνει: μας κόβονται τα φτερά ή ανασυντασσόμαστε και πεισμώνουμε περισσότερο;

Μαθαίνουμε από τα λάθη μας, πεισμώνουμε λιγάκι και συνεχίζουμε. Μπορεί να χάσουμε λεφτά, μπορεί να βγάλουμε λεφτά. Ποτέ δεν θα βγάλουμε αρκετά για να πληρωθεί όλος ο κόπος μας. Αυτά έχουν όμως τα καλλιτεχνικά. Από την άλλη, αν ο κόσμος για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν θέλει να υποστηρίξει αυτή την προσπάθεια, πολύ απλά θα σταματήσει να βλέπει συναυλίες αυτού του επιπέδου γιατί δεν είναι εφικτές από μόνες του. Ούτε το Ελληνικό, ούτε το Αυστραλιανό κράτος υποστηρίζουν οικονομικά τέτοιες προσπάθειες. Αυτό που πρέπει να καταλάβει το κοινό είναι ότι η δική του συμμετοχή είναι αναγκαία προκειμένου να ανέβει ο πήχης ποιότητας. Η βελτίωση του καλλιτεχνικού τομέα της ελληνικής παροικίας είναι κάτι που αφορά όλους μας. Οι καλλιτέχνες βάζουν το λιθαράκι τους, περνώντας ατελείωτες ώρες στις πρόβες. Το κοινό μπορεί να το κάνει με την αγορά εισιτηρίου.

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις