Επιστροφή...

...στα "πάτρια εδάφη", λοιπόν. Μην αφήσετε την φαντασία σας να οργιάσει όμως, αφού δεν είχα πάει δα και τόσο μακριά. Ούτως ή άλλως το ταξίδι μόλις και με έβγαλε μέχρι τις ακτές του διπλανού - κυριολεκτικά- γραφείου. Εν πάση περιπτώσει, μετά από δύο και μισό χρόνια σκαρφαλωμένος στο κατάρτι του περιοδικού Τύπου- αρχισυντάκτης γαρ του δίγλωσσου Epsilon- ο γραφών επιστρέφει στην καθημερινή τριβή με την ειδησιογραφία και μάλιστα... στηλάτος!

Νέα στήλη και δη κοινωνικοπολιτιστικής -κυρίως- μορφής και ενδιαφέροντος. "Εν κατακλείδι" γιατί... εν κατακλείδι οι καλοί συνάδελφοι που με περιστοιχίζουν απέτυχαν παταγωδώς στον ρόλο αναδόχου, απορρίπτοντας με ταχύτητα τσιτωμένης Λαμποργκίνι όσες ιδέες οι ίδιοι έριχναν στο τραπέζι.

Ο ενθουσιασμός και η διάθεση για δουλειά δεδομένα, όπως άλλωστε και η αφοσίωση του γραφών στην σωστή και αεί δυνατών άρτια ενημέρωση σας (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, που λεει και ο σοφός Ελληνικός λαός). Κάθε αρχή δύσκολη αλλά και παν μέτρων άριστον.

Άλλωστε εδώ κρίνεται η επιτυχία ή όχι κάθε επίδοξου σημειολόγου: να καταφέρει δηλαδή να εκφράσει την γνώμη του χωρίς φτηνούς φανφαρισμούς, άσκοπες (αυτο)φιλοφρονήσεις και άλογες προσπάθειες εντυπωσιασμού αλλά και χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγει σε εκπτώσεις στα πιστεύω και ιδέες του.

Κυρίως όμως να (καταφέρει να) προσεγγίσει το -ταλαιπωρημένο, εν μέρη- αυτό λειτούργημα με τις αγνότερες προθέσεις έχοντας πάντα υπόψη του το δικαίωμα του εβρισκόμενου στην απέραντη όχθη να εκφράσει - με κόσμιο πάντα τρόπο- τις διαφωνίες του. Ας μην γελιόμαστε: είναι όντως δύσκολο να τα έχεις καλά με όλους. Θα ήταν όμως -τουλάχιστον- ατυχές να περιμένει κανείς να τα έχει "χάλια" και με όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Θα καταφέρει άραγε η στήλη να πλησιάσει έστω τις υψηλές προσδοκίες τις οποίες η ίδια έθεσε για τον εαυτό της; Θα το δείξει ο καιρός...

Το ίντερνετ, η νεολαία
και οι παροικιακοί οργανισμοί

Η στήλη βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσει πως ο χορός του Συλλόγου Αντισσαίων Λέσβου είναι προγραμματισμένος για το ερχόμενο Σάββατο στον χώρο της Κυπριακής Κοινότητας στο Στάνμορ. Προς Θεού, ούτε Μυτιληνιοί είμαστε ούτε έχουμε τρελαθεί. Γιατί λοιπόν ιδιαίτερη μνεία σε ένα από τις πάμπολλες χοροεσπερίδες που "στήνουν" οι -όντως αναρίθμητοι- παροικιακοί μας οργανισμοί; Και είναι εν τέλει οι πληροφορίες που θέλουν την νεολαία των Αντισσαίων να δίνει δυναμικά το παρών της στην εν λόγω εκδήλωση ικανές να δικαιολογήσουν από μόνες τους τον "υπέρμετρο" ζήλο με τον οποίο ο γραφών ξεκίνησε την αναφορά του; Σίγουρα όχι.

Ας μπούμε όμως στο... ψητό της υπόθεσης. Σύμφωνα λοιπόν με καλά διαδικτυομένες πηγές της στήλης μας η παλιά φρουρά του εν λόγω συλλόγου αποφάσισε να πάει κόντρα στο ρεύμα, δίνοντας τα ηνία της διοργάνωσης της εκδήλωσης στην νέα γενιά, κρατώντας για την αφεντιά της τον ρόλο του -υπερήφανου εννοείται- θεατή.

Μάλιστα οι ίδιες πηγές μας αναφέρουν πως τυχόν παρέμφαση των παλιοσειρών θα γίνει μόνο εάν κριθεί απαραίτητη από τους ίδιους του εκπροσώπους της νεολαίας του συλλόγου. Ας τα βλέπουν αυτά κάποιοι από τους μαθουσάλες που έχουν δέσει εαυτόν στις καρέκλες και αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν το πέρασμα του χρόνου, καταδικάζοντας παράλληλα τους συλλόγους για την τύχη των οποίων -υποτίθεται- κόπτονται, στον αργό και οδυνηρό θάνατο της αδιαφορίας.

Το αξιοσημείωτο όμως της υπόθεσης είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Σύλλογος Αντισσαίων κατάφερε να κάνει την νεολαία να επιστρέψει στους κύκλους του οργανισμού και ο οποίος δεν είναι άλλως από το ίντερνετ - ή διαδίκτυο στην ελληνική του μετάφραση.

Η ιδέα ήταν απλή αλλά και μεγαλειώδης στην σύλληψη της: δημιουργώντας ανάλογη σελίδα στο περιβόητο Facebook - το μεγαλύτερο διαδικτιακό "χωριό"- ο μόλις 28 ετών πρόεδρος των Αντισσαίων της πόλης μας, κ. Ιωάννης Λουκαδέλης κατάφερε να έρθει σε επαφή με ούτε λίγο ούτε πολύ γύρω στους 100 Ελληνοαυστραλούς δεύτερης και τρίτης γενιάς με μόνο κοινό σημείο αναφοράς τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής των προγόνων τους.

Και επειδή το ίντερνετ παρά την διάδοση του ωχριά μπροστά στην ικανοποίησης της προσωπικής επαφής, θεωρήθηκε σωστό πως η διοργάνωση χορού θα ήταν η πλέον πρέπουσα δίοδος επικοινωνίας. Άλλωστε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: η νέα γενιά θα έχει όχι μόνο την ευκαιρία να τα πει και από κοντά αλλά και να αποδείξει στους μεγαλύτερους πως το μέλλον είναι εδώ και εδώ θα μείνει.

Να σημειώσουμε επίσης πως αφενός ο συγκεκριμένος σύλλογος κλείνει φέτος 30 χρόνια ζωής - η επέτειος θα εορταστεί με τον δέοντα τρόπο τον Αύγουστο- και αφετέρου πως όλα τα έσοδα από τους κατά καιρούς χορούς που διοργανώνει διατίθενται προς την σίτιση απόρων ατόμων στην Μυτιλήνη. Κάτι σαν το "δικό" μας Meals on Wheels. Ένα παρατεταμένο χειροκρότημα παρακαλώ...

Euro...

Πρόωρη έξοδος λοιπόν για την Εθνική μας από την μεγάλη του -Ευρωπαϊκού- ποδοσφαίρου γιορτή. Και μιας και οι -τραγικές;- εμφανίσεις του εθνικού μας συγκροτήματος στον εν λόγω θεσμό μονoπωλούν το ενδιαφέρον στις συζητήσεις των αντροπαρέων της παροικίας μας, ας μας επιτρέψει ο καλός συνάδελφος Παναγιώτης Νικολάου να εισχωρήσουμε για λίγο στα "χωράφια" του και ας μας δώσει το δικαίωμα να καταθέσουμε την προσωπική μας άποψη επί του... φλέγον αυτού ζητήματος.

Καταρχάς η στήλη θα ήθελε να εκφράσει εκ των προτέρων την ικανοποίηση της για την εμφανή και ειλικρινή προσπάθεια των Ελλήνων διεθνών να "γλυκάνουν" λίγο την πικρή γεύση που μας κέρασαν με την -επιεικώς- απαράδεκτη εμφάνιση τους κατά των ξανθόμαλλων αγοριών της Σουηδίας, παρουσιάζοντας εμφανώς καλύτερο πρόσωπο στο παιχνίδι κατά της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωσίας.

Σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου όμως, η επίσημη αγαπημένη των απανταχού Ελλήνων όχι μόνο δεν κατάφερε να αποσπάσει - να εκμαιεύσει τουλάχιστον- το πολυπόθητο αποτέλεσμα αλλά κινδύνεψε να γίνει έρμαιο στις ορέξεις των πανέξυπνων και ταχύτατων Ρώσων αντιπάλων της, οι οποίοι έστησαν κυριολεκτικά πάρτι γύρω από την εστία της τραγικής φιγούρας του «γερόλυκου» Αντώνη Νικοπολίδη.

Σύμφωνοι, λάθη έγιναν εκατέρωθεν: λάθος επιλογή παικτών και τρόπου ανάπτυξης από το προπονητικό τημ, λάθη επί λαθών από την πλευρά των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ την "συμβολή" του πάντοτε υπερβολικού Ελληνικού Τύπου ο οποίος βιάστηκε χρίσει την πρώην πλέον πρωταθλήτρια Ευρώπης ως ένα εκ των φαβορί -και- της φετινής διοργάνωσης, γεμίζοντας χωρίς λόγο και αφορμή με άγχος τους διεθνείς μας. Εν κατακλείδι όμως, η αναζήτηση του τοις πταιει δεν πρέπει να αναζητηθεί στα όποια -πολλά ή λίγα, μικρά ή μεγάλα- λάθη που είχαν γίνει. Είναι άλλωστε εμφανές πως εκείνο λείπει από την Εθνική Ελλάδας δεν είναι η θέληση αλλά το "άστρο" εκείνο που χωρίζει τους καλούς από τους καλύτερους.

Και αν μάλιστα γίνουμε ελαφρώς σκληρότεροι με την κριτική μας, δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως αυτό που κατάθεσε η Εθνική Ελλάδος στα γήπεδα της Αυστρίας δεν ήταν τίποτε άλλο από το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της. Εν ολίγοις, αυτοί είμαστε ως ποδοσφαιρικό έθνος- τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Γιατί καλή η θέληση και η "κατάθεση ψυχής" αλλά αν αυτή δεν συνοδεύεται και από την απαραίτητη ποδοσφαιρική ευφυΐα -είτε αυτή μεταφράζεται σε τσαγανό είτε σε άρτια τεχνική κατάρτιση και επινοητικότητα- πολύ φοβάμαι πως το γήπεδο πάντα θα γέρνει επικίνδυνα προς την δική μας μεγάλη περιοχή.

Άλλωστε χωρίς κουμανταδόρο αλλά ούτε καν... μπουκαδόρο -στην επίθεση ένας προς ένας οι διεθνείς μας ήταν μακράν οι χειρότεροι του θεσμού- η Εθνική μας όχι μόνο αδυνατεί να "πατήσει" με αξιώσεις την αντίπαλη περιοχή και να δημιουργήσει βάσιμες προϋποθέσεις για γκολ, αλλά παράλληλα μοιάζει προσκολλημένη σε κακέκτυπα του Ιταλικού πρότυπου της δεκαετίας του 1980. Ακόμη όμως και όταν η μόδα του κατενάτσιο βρισκόταν στα... ντουζένια της, οι πρώτοι διδάξαντες Ιταλοί ανέκαθεν διέθεταν στις τάξεις τους ετερόφωτα αστέρια ικανά να αλλάξουν μια μόνο "μαγική" κίνηση τον ρου της ιστορίας. Πολυτέλεια την οποία -επαναλαμβάνουμε- δεν διαθέτει επί του παρόντος το Ελληνικό Εθνικό συγκρότημα.

Ταλέντα βέβαια υπάρχουν -και μάλιστα εν αφθονία. Χωρίς υπερβολή οι Έλληνες είναι εκ φύσεως μπολιασμένοι με το «μικρόβιο» της στρογγυλής θεάς σε όλες της τις χριές και αποχρώσεις της, κάτι που περίτρανα αποδεικνύουν οι πολλές επιτυχίες της χώρας τόσο στην καλαθόσφαιρα όσο και στην πετόσφαιρα και γουότερ πόλο.

Μην ξεχνάμε πως οι "βενιαμίν" της εν Ελλάδι ποδοσφαιρικής σκηνής κατάφεραν πριν από δύο χρόνια να φτάσουν στον τελικό του Πανευρωπαϊκού Νέων ενώ και φέτος η Ελληνική ομάδα δίνει πάλι το παρών της στους "8" του εν λόγω θεσμού. Αυτά βέβαια επί εθνικού επιπέδου γιατί στους συλλόγους στους οποίους ανήκουν, οι ίδιοι νεαροί που έκαναν την Ευρώπη να παραμιλάει με τις ικανότητες τους ζουν κάτω από την σκιά του κάθε αμφιβόλου αξίας -και εν δυνάμει, προσφοράς- λεγεωνάριου, με αποτέλεσμα να μικραίνει επικίνδυνα ο στόλος μέσα από τον οποίο οι εκλέκτορες του "μεγάλου" συγκροτήματος καλούνται να κάνουν τις επιλογές τους.

Ας μην πάμε όμως μακριά. Τα ίδια - και χειρότερα- γίνονται και στους Ελληνικούς συλλόγους της Αυστραλίας. Οι οποίοι σύλλογοι ανέκαθεν εξανάγκαζαν, εξαναγκάζουν και θα συνεχίσουν -εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου- να εξαναγκάζουν τα Ελληνόπουλα της παροικίας μας είτε να "μουχλιάζουν" κυριολεκτικά στους πάγκους των ομάδων στις οποίες ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά, είτε να αναζητήσουν την τύχη τους -ενίοτε και με μεγάλη επιτυχία- σε άλλες πολιτείες.

Εν κατακλείδι, λίγη πίστη στα "ντόπια" προϊόντα δεν βλάπτει. Τουναντίον, μπορεί να αποφέρει και γλυκύτατους καρπούς.

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις