Η αστυνομία συνέλαβε τον Τομοχίρο Κάτο 25 ετών όταν εμβόλισε το φορτηγό του σε ένα πλήθος περαστικών και χτυπούσε με στιλέτο όποιον έβρισκε μπροστά του! Το συμβάν έγινε στην περιοχή Akihabara μόλις πριν μια βδομάδα...

Kι ενώ οι ειδικοί προσπαθούν να δώσουν μια ...'εξήγηση' για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, ο αδελφός του Κάτο προέβη σε δηλώσεις σε Ιαπωνέζικο περιοδικό. Μιλά για τον τρόπο που μεγάλωσαν και αναφέρεται κυρίως στην απαιτητική και καταπιεστική μητέρα τους...

"Είχαμε πλεόνασμα αγάπης από τη μητέρα μας η οποία πίστευε ακράδαντα ότι η καλή εκπαίδευση δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για ένα σίγουρο μέλλον. Θυμάμαι, όταν ο Κάτο ήταν 13 χρόνων ένα συμβάν που δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ!

Καθόμασταν οι τέσσερις μας στο τραπέζι, -σιωπηλοί όπως πάντα- όταν η μητέρα νευρίασε με τον Κάτο. Σηκώθηκε, έστρωσε εφημερίδες στο διάδρομο και έριξε το φαγητό του στο πάτωμα και τον ανάγκασε να φάει από εκεί. Όση ώρα έτρωγε από εκεί, έκλαιγε ενώ ο πατέρας παρέμεινε αμίλητος στη θέση του...

Η μητέρα ήταν απόλυτη στον τρόπο που έπρεπε να γίνουν οι εργασίες του σχολείου. Αν υπήρχε κάποιο λάθος δεν το έσβηνε απλά με μία γόμα, έσκιζε όλη τη σελίδα και μας ανάγκαζε να το ξανακάνουμε από την αρχή! Απαιτούσε 'ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ' και δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο. Ήθελε πάντα να εντυπωσιάζει τις δασκάλες! Ο Kato άρχισε να βγάζει προς τα έξω μια βίαιη συμπεριφορά σε ηλικία 15 ετών. Τον είχαν βάλει σε ένα πολύ καλό σχολείο και άρχισε να φαίνεται η αδυναμία του να κρατήσει κάποιο ...επίπεδο και να συναγωνίζεται τους καλούς μαθητές!

Είχε την αίσθηση ότι η μητέρα δεν τον συμπαθούσε και ότι είχε αδυναμία σε μένα. Αισθανόταν άχρηστος! Η έντονη και συνεχόμενη κριτική τον έκανε να νοιώθει αποθαρρημένος... Τότε ήταν που άρχισε να αντιδρά! Για τον Κάτο η μητέρα ήταν πραγματικός 'τύραννος'. Παρόλα αυτά, του ζήτησε συγνώμη και τα ξαναβρήκαν. Όμως δεν πιστεύω ότι ο Κάτο προσπέρασε ποτέ την πίκρα και μνησικακία που ένοιωθε γι' αυτήν!"

Συγλονιστικές πραγματικά οι αποκαλύψεις του αδελφού του Kato και συγκλίνουν προς μια κατεύθυνση: ότι η μητέρα τους ήταν άτομο αυταρχικό και προσπαθούσε να υποχρεώσει τα παιδιά της να φέρονται με τις δικές της επιθυμίες. Αυτό ως ένα σημείο το πέτυχε όσο τα παιδιά βρίσκονταν στην προεφηβεία. Μόλις ο Κάτο μπήκε στην εφηβεία πέρασε στην αντεπίθεση - με τον δικό του φυσικά τρόπο που αποδείχτηκε καταστροφικός και μοιραίος!

Καταστάσεις τέτοιες είναι πολύ λυπηρές, τόσο για τα θύματα που δεν έφταιγαν σε τίποτα να πληρώσουν τα πάθη και απωθημένα κάποιου τυχαίου, όσο και για τους ίδιους τους θύτες που είναι τα πρώτα θύματα αυτής της κοινωνίας...
Η μητέρα του Κάτο ήταν γυναίκα αυταρχική που δεν έμαθε ποτέ να στηρίζει ψυχολογικά τα παιδιά της, ακόμα και όταν είχαν τις αποτυχίες τους.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι κάθε παιδί μπορεί να νοιώσει τι σημαίνει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα αγκάλιασμα, μια στιγμή που την αφιερώνουμε μόνο σε εκείνο. Ακόμα και ένα μωρό θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην ζέστη της φωνής μας και όλα τα παιδιά πάνω από δύο χρονών είναι σε θέση να καταλάβουν μια στάση επιδοκιμασίας και εκτίμησης που θα κρατήσουμε απέναντί τους.

Όταν οι έφηβοι αντιληφθούν ότι προσπαθούμε να τους επιβάλλουμε τη θέλησή μας έχουν την τάση να αρνούνται τη συνεργασία τους. Ο έφηβος νοιώθει την ήρεμη εμπιστοσύνη των γονιών και αντιδρά στην κριτική και στην γκρίνια. Μόνο όταν ο έφηβος αισθανθεί το σεβασμό του γονιού προς το άτομό του θα απαλλαγεί από την επιθυμία να αντισταθεί ή να νικήσει τους γονείς του!

Το κάθε παιδί είναι μια ανεξάρτητη προσωπικότητα. Δεν μπορούμε εμείς σα γονείς να επιβάλλουμε ένα τρόπο σκέψης και να τα καταπιέζουμε μια ζωή να ακολουθήσουν αυτά που εμείς θέλουμε ή δεν μπορέσαμε να επιτύχουμε!!! Δεν μπορεί για παράδειγμα ένας γιατρός να επιβάλλει στο παιδί του να γίνει γιατρός όταν αυτό έχει άλλα όνειρα!

Οι γονείς -πολλές φορές- κάνουν τον τραγικό λάθος να θεωρούν τα παιδιά τους κτήμα τους! Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ελευθερία σκέψης και ότι φυσικά ο κάθε άνθρωπος είναι ανεξάρτητος και έχει την δική του προσωπικότητα και το δικό του χαρακτήρα. Ασκώντας διαρκώς πιέσεις και απαιτώντας διαρκώς από τα παιδιά μας, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να τα απομακρύνουμε από κοντά μας και να τα οδηγήσουμε στην αυτοκαταστροφή!

Τα παιδιά που δεν μπορούν να 'ευχαριστήσουν' τους γονείς τους, σε μικρή ηλικία αισθάνονται αποθαρρημένα και με 'τσαλακωμένη' αυτοπεποίθηση. Καταντούν άβουλα πλάσματα και στη συνέχεια όταν χρειαστεί να βγουν έξω στην ευρύτερη κοινωνία... θα πελαγώσουν!

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα 'το να μεγαλώνεις παιδιά είναι τέχνη'. Θέλει υπομονή, θέλει να ελισσόμαστε και να προσπαθούμε καθημερινά να ανακαλύψουμε τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τις ικανότητες κάθε παιδιού. Να επιμείνουμε και να δείξουμε στο παιδί πόσο καλά μπορεί να καταφέρει ορισμένα πράγματα. Να το βοηθήσουμε, να το παροτρύνουμε και να μεταφέρουμε τις ικανότητές του σε άλλους τομείς... Αν επιμένουμε να βάλουμε τη συμπεριφορά του παιδιού σε καλούπια τότε το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό για την αυτοπεποίθησή του!

Θα πρέπει να αφήνουμε περιθώρια για αποτυχίες γιατί το παιδί είτε το θέλουμε είτε όχι, θα αποτύχει σίγουρα κάποιες φορές. Τα λάθη και οι αποτυχίες είναι μέρος της ζωής. Αυτό που εμείς σα γονείς θα πρέπει να κάνουμε είναι να το βοηθήσουμε να μάθει από το λάθος του και να ορθοποδήσει μετά την αποτυχία του...

Το παιδί ξέρει πότε κάνει λάθος. Δεν χρειάζεται να το υπενθυμίζουμε και να το τονίζουμε διαρκώς!
Στο δρόμο της ζωής ο αυταρχισμός δεν έχει θέση. Σκοπός της ζωής είναι να είμαστε ευτυχισμένοι γι' αυτό θα πρέπει να δώσουμε το σωστό παράδειγμα και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν μέσα τους το σεβασμό, την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους!

Ο Κάτο, είναι θύμα της ίδιας του της μάνας και κατέστρεψε όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και ανθρώπους που δεν του έφταιξαν σε τίποτα!

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις