Προχθές καθώς βάδιζα βιαστικά, σκόνταψα με έναν άγνωστο...
"Συγνώμη, απολογήθηκα, ήμουν αφηρημένη".
"Και μένα με συγχωρείτε. Δεν σας πρόσεξα"
Είμασταν πολύ ευγενικοί. Συνεχίσαμε το δρόμο μας ανταλλάσοντας από ένα 'αντίο'.
Στο σπίτι, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.

Το ίδιο βράδυ, καθώς ετοίμαζα το βραδυνό φαγητό, σκόνταψα πάνω στο γιο μου ο οποίος καθόταν σαν άγαλμα πίσω μου. "Τί στέκεσαι πίσω μου, βρε παιδί μου, φύγε από τη μέση και βιάζομαι!" του είπα εκνευρισμένα.
Έφυγε από την κουζίνα, με την καρδιά κομματιασμένη. Δεν είχα καν συνειδητοποιήσει πόσο απότομα του είχα μιλήσει.
Το βράδυ, καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, άκουσα την φωνή του Θεού. Τη φωνή της συνείδησης!
"Με τον άγνωστο ήσουν πάρα πολύ ευγενική. Όμως τα πρόσωπα που αγαπάς, τα πληγώνεις!"
Πήγαινε και κοίταξε στο πάτωμα της κουζίνας. Θα βρεις μερικά λουλούδια σκορπισμένα, δίπλα στην πόρτα...
Είναι τα λουλούδια που έφερε για σένα. Τα μάζεψε μόνος του: ροζ, κίτρινα και μπλε. Καθόταν ακίνητος για να μη σου χαλάσει την έκπληξη! Δεν πρόλαβες να δεις τα δάκρυα που γέμισαν τα παιδικά ματάκια του πριν φύγει από την κουζίνα!

Αισθάνθηκα πολύ μικρή, τιποτένια! Τα δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου... Σιγά σιγά πήγα στο δωμάτιό του και γονάτισα στο κρεβάτι του. "Ξύπνα, αγγελούδι μου", του είπα. "Αυτά είναι τα λουλούδια που μάζεψες για μένα"; Χαμογέλασε. "Τα βρήκα στη ρίζα του δέντρου. Τα μάζεψα γιατί ήταν όμορφα σαν κι εσένα... Ήμουν σίγουρος ότι θα σου άρεσαν. Ιδίως τα μπλε"!

Του είπα "γιέ μου, συγχώρεσέ με που σου μίλησα απότομα. Δεν έπρεπε να σου είχα μιλήσει με αυτό τον τρόπο".
"Δεν πειράζει μαμά, είναι εντάξει. Έτσι κι αλλιώς σε αγαπάω"!
"Κι εγώ σε αγαπάω αγόρι μου, και μ' αρέσουν πολύ τα λουλούδια, κυρίως τα μπλε"!

Έχετε αναλογιστεί ότι αν αύριο φύγουμε από τη ζωή, η εταιρεία για την οποία εργαζόμαστε θα μας αντικαταστήσει εντός λίγων ημερών; Η οικογένειά μας όμως, θα αισθανθεί έντονα την απουσία μας και θα πενθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους...

Το παραπάνω απόσπασμα είναι μια μικρή υπενθύμιση της αξίας της οικογένειας την οποία τείνουμε δυστυχώς να ισοπεδώνουμε καθημερινά! Θεωρούμε την οικογένειά μας 'δεδομένη' και δεν αναρωτιόμαστε ότι θα πρέπει και στους δικούς μας ανθρώπους να δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό και την ανάλογη αγάπη και εκτίμηση.

Η οικογένεια είναι ένας ιερός θεσμός... Ακόμα και αν υπάρχουν τσακωμοί υπάρχει αγάπη, σεβασμός, κατανόηση... Σε χαρές και σε λύπες είναι εκεί κοντά, και όλοι έρχονται, ο ένας δίπλα στον άλλο... Ακόμα και αν κάποιος φερθεί με ασέβεια και εγωϊσμό, δεν παύει να είναι μέλος στην οικογένεια!

Ίσως γι' αυτό όλοι 'ξεχνάμε' να φερόμαστε σωστά στους δικούς μας ανθρώπους εφόσον έχουμε την πεποίθηση ότι όπως και να φερθούμε θα είναι εκεί, κοντά μας, όλες τις στιγμές! Δεν σκεφτόμαστε όμως, πόσο πολύ μπορεί να πληγώνουμε αυτούς που μας αγαπάνε και μας... ανέχονται! Ανέχονται το χαρακτήρα μας, τα ελαττώματά μας, τα νεύρα μας, τα προβλήματά μας...

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ακούμε καθημερινά για έλλειψη σεβασμού παιδιών προς τους γονείς. Παιδιά που στον κοινωνικό τους περίγυρο δείχνουν να έχουν ήθος, υπόληψη, σεβασμό και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι είναι οι χειρότεροι τύρρανοι! Μιλούν με αυθάδεια στους γονείς τους, φωνάζουν, βρίζουν.. Με τους φίλους όμως είναι όλα μέλι-γάλα!!! Δυστυχώς όμως δεν συνειδητοποιούν ότι στη δύσκολη ώρα τους δεν είναι οι φίλοι που θα συμπαρασταθούν...

Είναι οι γονείς κυρίως και τα αδέλφια... Είναι αυτοί που θα απλώσουν μια προστατευτική ομπρέλα και θα βοηθήσουν αγόγγυχτα και υπομονετικά να περάσει η κακιά στιγμή!... Είναι αυτοί που δεν θα γελάσουν με τον πόνο του, δεν θα κουτσομπολέψουν, δεν θα διαμαρτυρηθούν... Θα υπομείνουν, θα παλαίψουν, θα σε βοηθήσουν να ορθοποδήσεις για άλλη μια φορά...

Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο, όπως στο παραπάνω παράδειγμα! Γονείς να είναι τόσο 'φορτωμένοι' επαγγελματικά που να μην έχουν χρόνο για τα παιδιά τους! Μιλούν απότομα, αδιαφορούν, δεν επικοινωνούν...

Η οικογένεια διαδραματίζει ένα ουσιαστικό ρόλο στην εξελικτική πορεία της κοινωνίας. Γι' αυτό το λόγο δεν πρέπει να υποβαθμίζεται. Πρέπει να σεβόμαστε πρώτα τους εαυτούς μας, τους δικούς μας ανθρώπους και φυσικά και τα μέλη του ευρύτερου κοινωνικού μας περίγυρου...

Ας μην ξεχνάμε ότι όταν τα μέλη της οικογένειας συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον με σεβασμό, το σπίτι είναι ένα ευχάριστο μέρος. Μόνο όταν υπάρχει ψυχική και πνευματική ισορροπία μέσα στο χώρο της οικογένειας θα μπορέσει να υπάρξει και ισορροπία στην ευρύτερη κοινωνία...

Είναι υποχρέωσή μας να φέρουμε μια ισορροπία στη ζωή μας και να μην 'φορτώνουμε' τους δικούς μας ανθρώπους με την απαράδεκτη συμπεριφορά μας... Ας μην αφήσουμε την ρουτίνα και το άγχος της καθημερινότητας να κυριαρχεί στη ζωή μας και ας πλησιάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους με αγάπη και τον απαιτούμενο σεβασμό...

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις