Η μητέρα μου έπινε καφέ με μια γειτόνισσά μας προχθές. Σπάνια ευκαιρία για μένα και έκατσα κι εγώ να απολαύσω την παρεούλα τους... Μιλήσαμε για πολλά θέματα, θυμηθήκαμε πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα που έχουν φύγει από την ζωή αλλά που έχουν μείνει βαθειά στην καρδιά και στην μνήμη μας!

Κάποτε, είχα διαβάσει ότι ο Victor Hugo είχε αναρτημένη στην τραπεζαρία του την επιγραφή "Οι νεκροί είναι αθέατοι, αλλά δεν είναι απόντες". Το θέμα μιλούσε για τους καρπούς που προήλθαν από του αγώνες και τους κόπους των περασμένων γενιών και που κληροδοτήθηκαν σε μας που ζούμε στο παρόν και σαν σκυταλοδρόμοι συνεχίζουμε το δρόμο των προσπαθειών για μια καλλίτερη αξιοποίηση της πείρας τους παρελθόντος....

Κοίταξα γύρω μου και σκέφτηκα ότι ναι, οι νεκροί μπορεί να μην βρίσκονται κοντά μας σωματικά, ψυχικά όμως ήταν εκεί!!! Συζητούσαμε, τους αναφέραμε, τους θυμόμασταν, ζούσαν μέσα στην καρδιά μας!
Τα σοφά τους λόγια, η πείρα τους, η παρουσία τους κάποτε στην ζωή μας, άφησαν έντονα σημάδια στην διαμόρφωση της δικής μας προσωπικότητας και χρόνια αργότερα καθόμαστε και συζητάμε και μελετάμε αυτούς τους αξιόλογους ανθρώπους που άφησαν την δική τους σφραγίδα στο πέρασμά τους!

Η γειτόνισσα θυνήθηκε μια ιστορία που της είχε πει ο πατέρας της!!! "Είδες", μου λέει "έρχονται στιγμές τέτοιες που αυτά που μου 'λεγε ο πατέρας μου τα θυμάμαι τώρα, πιο έντονα απ' ότι όταν μου τα διηγιόταν".

Ένας νεαρός λοιπόν, νιόπαντρος, αποφάσισε να πάει να σπουδάσει Θεολόγος. Δεν γνώριζε όταν έφευγε, ότι η γυναίκα του ήταν ήδη έγκυος!". Πέρασαν χρόνια πολλά, νόμισε ότι είχε μάθει πολλά πράγματα και πλέον γυρνούσε πίσω στην σύζυγό του! Στο δρόμο του, συνάντησε έναν γέροντα, ο οποίος του έθεσε ένα ερώτημα. "Ξέρεις ποιό είναι το όνομα του Θεού;". Ξαφνιασμένος, τον κοίταξε και του αποκρίθηκε. "Μα φυσικά, Θεός". "Όχι", του είπε ο γέροντας. Κάτσε ένα χρόνο μαζί μου και την τελευταία μέρα, πριν φύγεις από κοντά μου, θα σου το πω". Ο νεαρός το σκέφτηκε και το θεώρησε μεγάλη προσβολή να έχει σπουδάσει τόσα χρόνια Θεολόγος και να μην γνωρίζει το όνομα του Θεού.

Αποφάσισε να μείνει... Πέρασε ένας χρόνος. Την τελευταία μέρα, πλησιάζει το γέροντα και του λέει. "Γέροντα, ο χρόνος πέρασε. Ήρθε η ώρα να μου πεις το όνομα του Θεού!" Ο γέροντας του αποκρίθηκε, "υπομονή". Νευρίασε ο νεαρός γιατί νόμισε ότι έχασε έναν ολόκληρο χρόνο κοντά στο γέροντα άδικα!!! Πήρε το δρόμο του γυρισμού. Φτάνοντας στο σπίτι του, κοιτάζει μέσα από το παραθύρι και βλέπει την σύζυγό του να αγκαλιάζει έναν νεαρό... Βγάζει αμέσως το όπλο για να την σκοτώσει. Τα λόγια του γέροντα ήρθαν ευθύς στο μυαλό του!!! "ΥΠΟΜΟΝΗ". Κατεβάζει το όπλο, μπαίνει μέσα και μαθαίνει ότι είναι γιος του... Αν δεν ήταν ο χρόνος κοντά στο γέροντα, η οικογένειά του θα διαλυόταν....

Υπομονή.... Άραγε πόσοι από εμάς έχουμε υπομονή για να αντιμετωπίζουμε συνετά τις καθημερινές δυσκολίες. Η υπομονή πηγάζει από την σύνθετη λέξη (υπό + μένω) και σημαίνει, τη δύσκολη ώρα να μείνουμε εκεί, να μην τα παρατήσουμε, να μην κάνουμε "ζάπινγκ" και αλλάξουμε κανάλι. Υπομονή σημαίνει να συνεχίσουμε την πορεία μας με την ίδιο ζήλο όπως και πριν και να ολοκληρώσουμε αυτό που αρχίσαμε...

Έλλειψη υπομονής ισοδυναμεί με έλλειψη προσανατολισμού, που τελικά οδηγεί σε μια ζωή χωρίς κατεύθυνση, χωρίς νόημα. Μπορεί να είναι πικρό φυτό, αλλά έχει γλυκό καρπό, όπως λέει μια γερμανική παροιμία.

Δυστυχώς στις μέρες μας σήμα κατατεθέν της καταναλωτικής κοινωνίας μας είναι η "ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ". Όλα θα πρέπει να γίνονται αμέσως, αν ήταν δυνατόν και χθες(!!!) και συνήθως καταλήγουμε να πληρώνουμε πολύ ακριβά αυτά που οι υπομονετικοί τα έχουν ...δωρεάν!

Η υπομονή είναι τόσο αναγκαία στη ζωή μας όσο και η τροφή και ο αέρας που αναπνέουμε. Όμως πολλές φορές η υπομονή μας εξαντλείται, εξανεμίζεται. Αρκεί μια θλίψη, ένα πρόβλημα, μια δοκιμασία και όλα χάνονται, τη στιγμή δηλαδή που την έχουμε περισσότερο ανάγκη, ακριβώς τότε την ξεχνούμε. Οργιζόμαστε μπρος στις καθημερινές δυσκολίες και ξεχνούμε αυτό που πολύ σοφά είπε ο Ευριπίδης "δεν ωφελεί να οργιζόμαστε απέναντι στις περιστάσεις, γιατί είναι κουφές στην οργή μας". Δύναμη χρειαζόμαστε για να σηκώσουμε το βάρος των θλίψεων που μας περικυκλώνουν...

Υπομονή... Υπομονή... Αναρωτιέμαι όμως γιατί κλονίζομαι καθημερινά με όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας σήμερα... Τι υπομονή μπορούν να κάνουν αυτοί οι ανθρώποι που χάθηκαν από τους καταστροφικούς σεισμούς; Από τις πλυμμήρες; Τί υπομονή μένει να κάνουν αυτοί που είδαν τα πάντα να σωριάζονται δίπλα τους; Δεν ξέρω πόση υπομονή μπορεί να τους έχει απομείνει!

Σίγουρα όμως κάτι θα υπάρχει στα αποθέματα της ψυχικής τους δύναμης γιατί τελικά ο "Θεός μας δίνει όσα μπορούμε να σηκώσουμε!!!"

Ο καφές είχε φτάσει στο τέλος του και εγώ αφηρημένα κοιτούσα το κατακάθι! Υπομονή. Ναι βέβαια, υπομονή για να συνεχίσουμε όμως το 'κατακάθι' μένει και όλες οι θλίψεις μας και θύμησες του παρελθόντος συσσωρεύονται στο κάτω μέρος του φλυτζανιού, στην καρδιά μας! Γιατί σίγουρα αυτή κάνει υπομονή αλλά δεν ξεχνάει ποτέ μέχρι τον τελευταίο της χτύπο!!!

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις