Η Επανάσταση των Οργισμένων

ΕΙΧΑ παγιδευθεί προχθές σε κουβέντα στο γνωστό μας «Στέκι» με ώριμες, συντηρητικές φίλες. Ώριμες τις λέω γιατί έχουν πια κατασταλάξει. Δεν ανανεώνονται, δεν δέχονται τίποτε καινούργιο, ανήκουν μια για πάντα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, δεξιό ή αριστερό δεν έχει πολλή σημασία, διατηρούν τις ίδιες, απρόσβλητες από κάθε καινούργια επιρροή ιδέες.

Είναι οι φίλες μου που κάποιες ανώριμες και «αναρχικές» τις χαρακτηρίζουν κατεστημένο. Με συμπαθέστατες λοιπόν φίλες του κατεστημένου μιλούσα προχθές. Και η κουβέντα μας έφερε το θέμα της σημερινής νεολαίας. Οι φλυαρούσες «κατεστημένες» μου είχαν ξεχάσει τα δικά τους νειάτα, τα δικά τους παιδικά χρόνια. Έβρισκαν σήμερα την κατάσταση στην νεολαία μας χαώδη. Αναρχούνται με βεβαίωσαν τα σημερινά παιδιά, όχι μόνο στην καθημερινή ζωή, αλλά και στις διάφορες εκδηλώσεις τους.

Η βία στα γήπεδα αποτελεί από τις χαρακτηριστικές επιθετικές εκδηλώσεις των νέων, πηγαίνουν στα γήπεδα για να φωνάξουν, να χτυπηθούν, να σπάσουν ότι βρουν μπροστά τους, να βάλουν φωτιές να ξεσπάσουν. Μήπως και η στάση που έχουν οι μαθητές μέσα στα σχολεία, που συχνά σπάνε θρανία, καρέκλες, γράφουν στους τοίχους και καμιά φορά απειλούν και τους δασκάλους τους, δεν είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναρχούμενης νεολαίας μας; Αν είναι συμπεριφορά νέων, μου είπαν οι ώριμες φίλες μου, με όλα αυτά τα βανδαλιστικά που κάνουν!

ΣΥΜΦΩΝΗΣΑ με τις ώριμες συντηρητικές φίλες μου ότι η σημερινή νεότητα ξεφεύγει πολλές φορές από τους κανόνες της παιδικής συμπεριφοράς. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι σήμερα που έχασαν τη φιλοπονία, το φιλότιμο, τη ντροπή, τις αρετές που κάνουν τον νέο άνθρωπο συμπαθητικό, αγαπητό. Νέοι που βγάζουν γλώσσα, που αυθαδιάζουν, που τεμπελιάζουν και ρεμπελεύουν, σπάζοντας και βάζοντας φωτιές στα σχολεία και γήπεδα.

Ναι αγαπητές μου φίλες, παραδέχομαι ότι τα σημερινά παιδιά είναι οργισμένα και πολλές φορές αναρχούνται με ακραίες συμπεριφορές, όπως συμμορίες ανηλίκων, μαθητική βία, χτυπήματα, μαχαιρώματα, ληστείες στα σχολεία, φόνοι και τόσα άλλα φοβερά πράγματα. Έτσι όμως στα «καλά καθούμενα», καθώς λένε, δεν γίνεται κανείς, ούτε φυσικά και το παιδί, ενοχλητικός, απείθαρχος, δυσάρεστος και επιθετικός στην κοινωνία.

Κάποιο «ελατήριο» τον κινεί και σε κάποιο «σκοπό» αποβλέπει. Γιατί όπως και να το κάνουμε ο άνθρωπος είναι «ζωολογικό» και όχι αυτόματο, μηχάνημα που μπορεί να ξεκουρδιστεί και να σταματήσει, ή να χαλάσει και να αρχίσει να λειτουργεί αντίθετα προς τον προορισμό τoυ. Κάποιο λόγο έχουν οι σημερινοί νέοι που δείχνουν την επιθετικότητά τους στην καθημερινή ζωή και στις διάφορες εκδηλώσεις τους. Γιατί αυτά που συμβαίνουν αγαπητές μου είναι τρομερά. Ποιοι είναι οι λόγοι που έφτασαν οι νέοι μας μέχρι εδώ;

Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ αυτή των νέων, λένε οι πολιτικοί, οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι, δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο της ηλικίας τους, αλλά σχετίζεται άμεσα με τη δομή της κοινωνίας και τον τρόπο ζωής τους. Με όλες αυτές τις πράξεις κάνουν κάποιες προσπάθειες να αντιδράσουν στην καταπίεση που υφίστανται, είναι ένας τρόπος ξεσπάσματος σε μια καταπιεστική κοινωνία, αν σκεφτούμε πως τόσο ο χουλιγκανισμός με τη βία στα γήπεδα, όσο και η έντονη μουσική του ροκ ξεκίνησαν από την Αγγλία, σε μια καταπιεστικά πουριτανική κοινωνία.

Όπως βλέπω όλοι γνωρίζουμε καλά και το πρόβλημα της εγκληματικότητας των νέων, που επεκτείνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια και στην Αυστραλία, όπως επίσης όλοι γνωρίζουμε ότι δρουν σε σχολεία «συμμορίες» μαθητικές και ακόμη όλοι γνωρίζουμε ότι η βία των νέων μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Αυστραλίας. Πασίγνωστα όλα αυτά, τόσο από προσωπικές εμπειρίες όσο και από τις καθημερινές καταγραφές των μέσων ενημέρωσης. Και βεβαίως, ποιος αγνοεί το γενικότερο ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας μας; Και ποιος από τους σήμερα θορυβοδώς «προβληματιζόμενους» αγνοεί τις αιτίες παραγωγής αυτού του κακού;

ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩ τα σπασίματα και τους βανδαλισμούς, έστω και αν αντιδρούν οι νέοι στην καταπίεση που υφίστανται.

Παραδέχομαι πως τα σημερινά παιδιά στα σχολεία και στις διάφορες εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής είναι οργισμένα, αλλά ποιος τα βοήθησε να μην οργιστούν; Ποιος μόχθησε να τους εμπνεύσει την ηρεμία και το σεβασμό; Ποιος την ευπρέπεια; Ποιος έπεισε τους νέους για τη χρηστή διοίκηση στη παιδεία και γενικά στη κοινωνία; Πόσοι δάσκαλοι τους έδειξαν ότι είναι άξιοι να διδάσκουν αγωγή από την έδρα τους ή με ποια λογική, μάλλον ποιο θράσος ζητάμε από τους νέους να μην ξεφεύγουν από τα όρια της παιδικής ανησυχίας, όταν μια κοινωνία με ξεθωριασμένες αξίες δεν είναι δυνατόν να εμπνεύσει την αναγκαία πίστη γι’αυτές στα νέα παιδιά;

Με ένα παρόν, όπου τίποτε δεν στέκει όρθιο και κανένας θεσμός δεν αντέχει στην κριτική και την όποια δοκιμασία και με ένα μέλλον ζοφερό και αβέβαιο, όπου μόνη αξία είναι το κέρδος με αθέμιτα μέσα, με την εκμετάλλευση της εργασίας του συνανθρώπου, με απάτη και με παρανομία, είναι μάλλον λίγα έως ασήμαντα τα φαινόμενα της χαρακτηριζόμενης ως «αντικοινωνικής» συμπεριφοράς της νεολαίας. Πόσο πιο έντιμα από μας δεν είναι τα σημερινά παιδιά που τόλμησαν να οργιστούν;

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις