Το κινητό τηλέφωνο στις μέρες μας δεν αποτελεί πλέον είδος πολυτελείας αλλά αναγκαίο καθημερινό αξεσουάρ!!! Καιρός λοιπόν να το εκμεταλλευθούμε και με τον σωστό τρόπο. Στη μνήμη του κινητού έχουμε περασμένα πολλά τηλέφωνα και ονόματα. Δεν έχουμε μπει στον κόπο όμως να διευκρινίσουμε ποιό άτομο θα πρέπει να ειδοποιηθεί σε περίπτωση ανάγκης.

Την ιδέα εξέφρασε πρόφατα ένας γιατρός (σε ασθενοφόρο) ο οποίος συνειδητοποίησε ότι πηγαίνοντας στο χώρο ατυχημάτων, υπήρχαν ναι μεν πάντοτε κινητά τηλέφωνα, δεν γνώριζε όμως ποιόν να ενημερώσει. Σκέφτηκαν λοιπόν οι αρμόδιοι ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα τηλέφωνο κάτω από το όνομα 'ICE' (In case of emergency=σε περίπτωση ανάγκης) ώστε σε περίπτωση ανάγκης να μπορεί το νοσοκομείο, ή το προσωπικό ασθενοφόρων ή ο γιατρός να επικοινωνήσουν με το κατάλληλο άτομο.

Καλό είναι να προλαβαίνουμε έγκαιρα τα ...απρόβλεπτα!!!

Ήταν μια ανακοίνωση του NSW Ambulance Service.

Παρασκευή σήμερα, φτάσαμε αισίως στο τέλος της εβδομάδας και αναμένουμε ένα Σαββατοκύριακο διαφορετικό, που θα αλλάξει την μονοτονία και το άγχος της εβδομάδας που πέρασε! Ο γιος μου έχει ένα πάρτυ, το οποίο περιμένει πως και πως και εγώ άρχισα να αγχώνομαι προκαταβολικά!!! Μόλις χθες το βράδυ, κοιτάζοντας την ηλεκτρονική μου διεύθυνση πήρα ένα email από ένα φίλο με τον τίτλο: διαβάστε προσεχτικά, μην αγνοήστε αυτή την είδηση. Το παιδί σας μπορεί να κινδυνεύει!!!

Ανατρίχιασα... Η αγωνία με έκανε να διαβάσω τις λεπτομέρειες. Μιλούσε για όλους αυτούς τους νέους παιχνιδότοπους που έχουν ξεφυτρώσει σα μανιτάρια και που όλοι οι γονείς πηγαίνουμε τα παιδιά μας για ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΑΛΑ!
Μαρτυρίες όμως γονέων μας αποδεικνύουν πόσο λάθος πραγματικά κάνουμε να θέτουμε τα παιδιά μας σε τέτοιο κίνδυνο...

Θα σας παραθέσω μια μαρτυρία ενός γονιού που είχε πάει το παιδί του σε έναν από αυτούς τους παιχνιδότουπους. Για ευνόητους λόγους δεν θα αναφερθώ ακριβώς σε ποιόν... έχετε όμως καταλάβει ότι αναφέρομαι σε χώρους κλειστούς με τις πολλές πλαστικές μπάλες...

"Ο γιός μου έχασε το ρολόι του και ήταν πολύ στεναχωρημένος. Προσπαθήσαμε να το βρούμε ανάμεσα στις μπάλες. Αντί για το ρολόι, καθώς ανασηκώναμε τις μπάλες βρήκαμε οτιδήποτε άλλο εκτός από το ρολόι. Εμετούς, φαγητά... Φώναξα τον διευθυντή του μαγαζιού και έγινε μεγάλη φασαρία. Ανακαλύψαμε ότι ο χώρος αυτός καθαρίζεται μόνο μια φορά το μήνα!!! Εγώ φυσικά κρατάω τις επιφυλάξεις μου ότι δεν συμβαίνει ούτε τότε! Τα δικά μου παιδιά δεν πρόκειται να ξαναπαίξουν σε τέτοιο χώρο ΠΟΤΕ!!!

Διαβάβοντας τη συνέχεια αισθάνθηκα ένα κόμπο στο λαιμό!

"Το όνομα μου είναι Λόρεν. Ζούσα στη Μελβούρνη με το γιο μου. Τον Οκτώβριο του 1999 έκανα τα γενέθλια του γιου μου σε έναν ...παιχνιδότοπο. Μόλις τελειώσαμε το φαγητό, τον άφησα να παίξει στις μπάλες. Αρχισε να γκρινιάζει και τον ρώτησα τί συμβαίνει. Παραπονέθηκε ότι κάτι τον πονούσε... Σήκωσα τα ρούχα του, δεν είδα κάτι περίεργο.. Μόλις πήγαμε σπίτι, τον έκανα ένα μπάνιο και μόλις εκείνη τη στιγμή είδα λίγο πρησμένο το σημείο για το οποίο παραπονέθηκε. Κανόνισα ραντεβού με το γιατρό για την επόμενη μέρα. Δεν πρόλαβα όμως... Πολύ σύντομα άρχισε να κάνει εμετούς και να τρέμει. Τα μάτια του γύρισαν.. Μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο, στην εντατική όπου και πέθανε το ίδιο βράδυ. Η νεκροψία έδειξε ότι πέθανε από υπερβολική δόση ηρωϊνης... Την επόμενη εβδομάδα η αστυνομία έβγαλε τις μπάλες από το χώρο και εκτός από χαλασμένα φαγητά, καραμέλες, πάνες, ούρα, βρήκε και μερικές σύριγγες και μαχαίρια...

Μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι ήταν μόνο αυτός ο χώρος! Ένα άλλο παιδάκι καθώς έπαιζε παραπονέθηκε για πόνο στα πόδια. Κάτι το είχε τσιμπήσει στα πόδια του... Μόλις καθάρισαν το χώρο βρήκαν ότι ένα δηλητηριώδες φίδι είχε τη φωλιά του εκεί. Φυσικά το παιδί πέθανε από τα πολλαπλά τσιμπήματα!

Άντε τώρα μετά από μια τέτοια είδηση να κλείσεις μάτι... Παλεύεις με τον εαυτό σου από τη μια να μη στερείς τα παιδιά σου και από την άλλη ακους τόσα που αρχίζεις να φοβάσαι για την υγεία τους και την σωματική τους ακεραιότητα. Υποτίθεται ότι η τεχνολογία και πρόοδο της κοινωνίας μας θα μας εξυπηρετούσε. Καταλήγω να πιστέψω ότι μας πρόσθεσε περισσότερο άγχος και ανασφάλεια...

Τα πάντα βρίσκονται μπροστά στα πόδια μας, αλλά θα έρθει μέρα που δεν θα μπορούμε να αγγίξουμε τίποτα!!! Τώρα πέστε μου πραγματικά, εσείς σα μάνα θα πηγαίνατε το παιδί σας στο πάρτυ που τυχαίνει να είναι σε ένα τέτοιο χώρο;

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις