Το δικαίωμα στη σιωπή

Σήμερα η στήλη αυτή φιλοξενεί ένα άρθρο τού Ανδρέα Ρουμελιώτη από την Ελευθεροτυπία που εκφράζει το σινάφι μας, αυτούς που κάθε ημέρα πρέπει να γράψουμε κάτι, να γεμίσουμε μια λευκή σελίδα έστω ''αν δεν έχεις κέφι, αν είσαι ζορισμένος, άρρωστος, σαλταρισμένος'', όπως λέει ο αρθρογράφος:

''Αυτό το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα μου 'χει αφαιρεθεί. Σε μας, τους καθημερινούς γραφιάδες που μπαζώνουμε τις λευκές σελίδες με λέξεις, δεν ισχύει το: «Αν δεν έχεις κάτι σοβαρό να πεις καλύτερα να μη μιλάς».

Για να εξασφαλίσουμε τον επιούσιον είμαστε υποχρεωμένοι να μη βάζουμε γλώσσα μέσα.
Δεν υπάρχει το: «Δεν έχω έμπνευση σήμερα - δεν μπορώ να γράψω». Ποια έμπνευση;... Σε περιμένει πάντα μια σελίδα μπροστά σου, λευκή, που πρέπει να τη γεμίσεις με λέξεις κάθε μέρα, με ντεντλάιν συγκεκριμένη ώρα. Μου 'λαχε να την κάνω αυτή τη δουλειά 21 έτη συναπτά, χωρίς ρεπό: 7 στα 7.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να αναγκαστείς να το παίξεις ξερόλας και να γίνεις γραφικός. Νομίζω πως αυτό τον κίνδυνο κατάφερα να τον αποφύγω. Παρόλο που 'χω γράψει για όλα: για την κοινωνία, την πολιτική, τον αθλητισμό, την ιατρική, τον πολιτισμό, την ποίηση. Μέχρι και για τα μπαρμπούνια έχω γράψει, τους ροφούς, τις σμέρνες, τις κατσαρίδες...

«Η καθημερινότητα έχει τόσα θέματα να γράψεις που δεν εξαντλούνται ποτέ». Κι αυτό σωστό... Μόνο που δεν τη νοιάζει την καθημερινότητα αν έχεις κέφι, αν είσαι ζορισμένος, άρρωστος, σαλταρισμένος. Είναι σαν μια γκόμενα που ζεις μαζί της τρεις δεκαετίες: Μπορείς να πηγαίνεις κάθε βράδυ μ' αυτή τη λυσσάρα; Είναι ανωμαλία!

«Ο,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου»! Αυτό ισχύει για μας. Μόνο που δεν μπορείς ποτέ να σιωπήσεις, πρέπει συνέχεια να μιλάς, έχεις - δεν έχεις να πεις κάτι ενδιαφέρον. Αυτό απαιτεί η βαριά βιομηχανία της πληροφόρησης. Δεν γίνεται να μείνει κενός ο ραδιοτηλεοπτικός χρόνος, ούτε λευκές οι σελίδες των εφημερίδων και των περιοδικών. Και για εκείνους, τους πωρωμένους, που είναι στην αλυσίδα παραγωγής, δεν έχει τόση σημασία τι λέει και τι γράφει ο καθένας - η κάθε μία, αλλά πόσο απ' αυτό το χωροχρόνο καλύπτουν και με τι συχνότητα...

Οι άνθρωποι που μιλούν ή γράφουν πολύ, είναι στην υπόλοιπή τους ζωή σιωπηλοί. Οσοι ξεσαλώνουν πάνω στη σκηνή και τους θεωρείς ακραίους και προκλητικούς, στην καθημερινή τους ζωή είναι συνήθως σεμνοί και ντροπαλοί. Ισορροπία κι αυτή... Σε τεντωμένο σκοινί!
Δεν έχω δικαίωμα στη σιωπή, γιατί δεν μου το επιτρέπει αυτή η σελίδα η λευκή. Στέκεται μπροστά μου και με τρομοκρατεί''.

* Εκδόσεις

Λάβαμε το βιβλίο ''Γυναίκες τού Ηλιου'' των Hyllus Maris & Sonia Borg σε μετάφραση τής Γιώτας Κριλή, με πέντε ιστορίες Αβορίγινων γυναικών και εισαγωγή τής Ελεωνόρας Σκουτέρη Διδασκάλου, μια καλαίσθητη έκδοση τού University Studio Press A.E.

Επίσης λάβαμε το βιβλίο τής Πόπης Αναστασιάδη Μαλλιάνου ''Σκόρπια Φύλλα στον Ανεμο'', μια νουβέλα με μαρτυρίες και βιώματα προσωπικά από την Κωνσταντινούπολη, όπως γράφει στην εισαγωγή η εκπαιδευτικός κα Λιλή Καραχάλιου.

* Θέατρο

Αύριο Παρασκευή αρχίζουν οι παραστάσεις τού Θιασου Παροικία με το ''Μπαμπάδες με ρούμι'' σε σκηνοθεσία Θανάση Μακρυγιώργου και τελειώνουν την Κυριακή, γι' αυτό πρέπει να κλείσετε θέση έγκαιρα αν δεν θέλετε να χάσετε μια υπέροχη κωμωδία. Οι παραστάσεις θα δοθούν στο Μαντουρίδειο Θέατρο (Θέατρο Τέχνης Αυστραλίας) Addison Road, Marrickville.

* Αδικα ανησύχησα

Ποίημα του Λουάν Τζούλη, από τη συλλογή «Η βιογραφία των ματιών», Ελληνικά Γράμματα, 2006, αφιερωμένο στους γονείς, κυρίως τους μπαμπάδες, που έχουν κόρες, που οι κόρες τους έχουν μεγαλώσει, που θέλουν όλο και περισσότερο να βγαίνουν έξω με τις φίλες και τους φίλους τους και οι μπαμπάδες ανησυχούν.

Αργησε το φεγγάρι
να βγει απόψε
και η κόρη μου να επιστρέψει άργησε.
Κι οι δυο τους είχαν δώσει
Ραντεβού.
Το φεγγάρι με τ' αστέρια.
Η κόρη με τα νιάτα της.
Αδικα ανησυχούσα απόψε
αφού ονειρεύτηκα
την κόρη μου πανσέληνο
και το φεγγάρι έξω από την πόρτα
να γυρίζει το κλειδί.

* Συνέδριο ΠΣΕΚΑ-Κοντολίζα Ράις

Αναδημοσιεύω χωρίς σχόλια από το Ομογενειακό Καλάμι:
''Eίχε διαφημιστεί ότι στο συνέδριο της Παγκόσμιας Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΠΣΕΚΑ) και της λομπίστικης ομάδας 'Αθενς-Kρίστοφερ-Μανάτου (Coordinated Effort of Hellenes), στην Ουάσιγκτον, θα ''βραβευόταν'' η υπουργός Εξωτερικών (22 Μαίου). Όπως ανακοίνωσαν οι διοργανωτές, ειδοποιήθηκαν από την κ. Ράις, ότι ''εξαιτίας ταξιδιού εκτός ΗΠΑ δεν θα παραυρεθεί''.

Η αλήθεια είναι διαφορετική: H μη παρουσία της στο συνέδριο οφείλεται σε παρέμβαση του τουρκικού λόμπι. (Εχασε την ευκαιρία να συναντηθεί με την Koντολίζα Ράις στο συνέδριο και ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης, αλλά στάθηκε τυχερός: αντί γιά την Κοντολίζα, τίμησαν... αυτόν). Και κάτι ακόμα: Γνωρίζετε πώς αυτοαποκαλούνται οι ''ηγέτες-λομπίστες'' που συμμετείχαν στο Συνέδριο; U.S. and World Hellenic Leaders. Τελικά, είναι ''λομπίστες'' ή ψώνια;...''.

* Καλόο!

Πελάτης πέρνει ένα κουτί εντομοκτόνο και ρωτά τον υπάλληλο:
''Αυτό το εντομοκτόνο είναι καλό για μυρμήγκια;''
''Οχι κύριέ μου δεν είναι καλό για τα μυρμήγκια, τα σκοτώνει!''

* Μια λέξη κάθε ημέρα

''Κομπογιαννίτης, -ίτισσα'': 1. Στο παρελθόν ο εμπειρικός γιατρός.
2. (μειωτ.) α. Ο αδαής, ο άσχετος με το αντικείμενό του γιατρός: 'Τον έφαγε τον άνθρωπο ο κομπογιαννίτης.' β. Αυτός που παριστάνει τον ειδικό χωρίς να έχει την ανάλογη κατάρτιση. Υπάρχουν δύο ετυμολογικές εκδοχές: 1. < κομπ(ώνω) (όπου κομπώνω =δένω με μάγια, εξαπατώ < ελνστ. κομβόω =δένω) -ο- + γιαν- (<γιαίνω < αρχ. ελ. υγιαίνω) + -ίτης. 2. Ίσως να ήταν το παρατσούκλι που απέκτησαν οι Βικογιατροί, μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Τούρκους.

Οι Βικογιατροί δε ήταν περίφημοι εμπειρικοί γιατροί, οι οποίοι από το τέλος του 17 ου αι. κατοικούσαν γύρω από τη χαράδρα του Βίκου. Σύμφωνα μ' αυτή την άποψη η λέξη κομπογιαννίτης προέρχεται από το κομπώνω + γιαννίτης (= Ιωαννίτης). Σ' αυτή την περίπτωση το κομβώνω δεν έχει σχέση με την απάτη αλλά με τον κόμβο, εξαιτίας των ριζών που χρησιμοποιούσαν για τις θεραπείες, ή γιατί έδεναν τα βότανα στα μαντίλια τους, σε σχήμα κόμπου.

* Χαβιάρι

Την κερδοσκοπία σχολιάζει σήμερα ο Δημήτρης Δανίκας:
''Το μεγάλο φαγοπότι του αχαλίνωτου κερδοσκοπικού μηχανισμού αρχίζει από το τραπέζι του λαού. Διότι γνωστή η κρατική αναλγησία. Πασίγνωστη η έκθεση του πολίτη σε πάσης φύσεως δηλητήρια. Ακατανίκητη, εν Ελλάδι, η συναλλαγή και φυσικά ανύπαρκτη η ελεγκτική μηχανή. Όμως, όταν το καλοεξετάσεις, το ουκρανικό ορυκτέλαιο είναι μικρό μέρος αυτού του κανιβαλικού οργίου που συντελείται νομίμως στη μαζική, ευρωπαϊκή, διατροφή. Ένα έχω να σας πω. Σπεύστε να δείτε σε DVD το «Super size me» («Φουσκώστε με») του Αμερικανού Μόργκαν Spurlock και θα πάθετε συγκοπή. Επί τριάντα μέρες καταβρόχθιζε υπερμεγέθη χάμπουργκερ και γιγαντιαίες ποσότητες Κόκα Κόλα. Στο τέλος όταν εξετάστηκε από γιατρούς, όλα σχεδόν τα όργανα και όλοι οι δείκτες του έσκαβαν τον τάφο του μανιωδώς. Η καθαγιασμένη από το σύστημα ασυδοσία έχει μετατρέψει το τραπέζι του λαού σε αφοδευτήριο του καρχαρία του καπιταλισμού. Ορυκτέλαιο για το φτωχό παιδί, χαβιάρι για τον μεγαλέμπορο και τον Καραμανλή!''.

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις