Σχολική Βία

Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΌΤΗΤΑ της μαθητειώσας νεολαίας τα τελευταία χρόνια έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις στην Αυστραλία, σε σημείο που να θεωρείται πλέον ως κατεξοχή εθνικό πρόβλημα.

Πολύ συχνά βλέπουμε τους μαθητές στην ώρα των διαλειμμάτων να χτυπιούνται μέσα στη τάξη και στους διαδρόμους, να σπάνε θρανία, καρέκλες, να γράφουν στους τοίχους βωμολοχίες, ακόμη φτάνουν μερικές φορές και στον ακρότατο βαθμό της αλητείας να παρενοχλούν σεξουαλικά τις Δασκάλες τους, καθώς να απειλούν κάποιες φορές και τη ζωή των Δασκάλων τους.

Έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις η επιθετικότητα των μεγάλων κυρίως μαθητών μέσα στα σχολεία, ώστε πολλοί Δάσκαλοι αναγκάζονται να αλλάξουν επάγγελμα. Ακόμη και οι Δάσκαλοι των μαθητών του Δημοτικού σχολείου εκφράζουν καθημερινά τον ίδιο καημό: Πόσο διαφορετική θα ήταν η επαγγελματική μου ζωή αν έλειπαν αυτά τα αποτρόπαια ζιζάνια.

Το ρητό που λέει «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» για διαπαιδαγώγηση, στη σύγχρονη εποχή μας απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά στο γονιό, στο δάσκαλο ή οποιονδήποτε άλλο να χτυπά το παιδί. Ο νόμος εδώ στη ΝΝΟ που γνωρίζω σαν εκπαιδευτικός είναι σαφέστατος. Ο δάσκαλος όχι μόνο δεν έχει το δικαίωμα να χτυπήσει το παιδί, αλλά ούτε και να το ακουμπήσει έστω και χαϊδευτικά.

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ, λοιπόν, ενός απείθαρχου μαθητή δεν είναι να του πρήξεις τα χέρια με το χάρακα ή να του κοκκινήσεις τα μάγουλα με τα χαστούκια για να τον παραμορφώσεις, αλλά να μπεις βαθύτερα στο φαινόμενο της επιθετικότητάς του, να πας έως τις ψυχολογικές ρίζες της κακής του αυτής συμπεριφοράς.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για την επιθετικότητα τα τελευταία χρόνια των μαθητών μέσα στην αίθουσα της διδασκαλίας, ή στους διαδρόμους, στην αυλή του σχολείου, ακόμη και σε μερικές περιπτώσεις και ενάντια των Δασκάλων τους.

Έτσι, στα «καλά καθούμενα» καθώς λέμε –δεν γίνεται ένας μαθητής ενοχλητικός, δυσάρεστος και επιθετικός στους άλλους. Κάποιο «ελατήριο» κινεί τους μαθητές και σε κάποιο «σκοπό» αποβλέπουν, γιατί όπως και να το κάνουμε, ο άνθρωπος είναι «ζώο λογικό» και όχι αυτόματο ή μηχανή που μπορεί να ξεκουρδιστεί και να σταματήσει, ή να χαλάσει και να αρχίσει να λειτουργεί αντίθετα προς τον προορισμό της.

Κάποιος λόγος λοιπόν είναι που αποτελεί την αιτία για να έχουμε τα τελευταία κυρίως χρόνια το φαινόμενο της επιθετικότητας στα σχολεία με τις γνωστές επιπτώσεις για το κοινωνικό σύνολο του σήμερα, αλλά και μια ζοφερή εικόνα για το πως θα έχει διαμορφωθεί η αυριανή κοινωνία.

ΠΡΕΠΕΙ, λοιπόν, πριν αναζητήσουμε λύσεις, με το ξύλο όπως προτείνουν μερικοί συμπατριώτες μας, ή με δρακόντεια μέτρα πειθαρχείας όπως λένε κάποιοι άλλοι, να εντοπίσουμε πρώτα τη ρίζα αυτού του κακού και τότε με το «ου παιδεύεις το πεδίον» για να το διαπαιδαγωγήσουμε θα έχουμε βρει το αντίδοτο της θεραπείας του.

Δηλαδή τι έσπρωξε τον ενάρετο μαθητή να αναποδογυρίζει τραπέζια μέσα στη τάξη, να σπάζει ότι βρει μπροστά του, να γράφει στους τοίχους ακατονόμαστες φράσεις και λέξεις, να παροτρύνει σε ανταρσία τους συμμαθητές του και να επιτίθεται με βαρβαρότητα εναντίον των δασκάλων του.

Να ευθύνεται γι’αυτή του τη συμπεριφορά η έλλειψη οικογενειακών αρχών και χρηστής αγωγής; Ή μήπως η μεγάλη ελευθερία που επικρατεί σήμερα στο εκπαιδευτικό σύστημα έσπρωξε το μαθητή στην ασυδοσία; Μήπως με όλες αυτές τις πράξεις είναι ένας τρόπος ξεσπάσματος σε μια καταπιεστική κοινωνία; Όποια και αν είναι η απάντηση ένα είναι βέβαιο:

Πως μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει αυτή τη βάρβαρη επιθετικότητα των μαθητών στα σχολεία επικαλούμενος τα πιο πάνω αίτια;

ΜΗ βιαστείς να συμφωνήσεις και να απαντήσεις σε τίποτε από τα παραπάνω αν δεν αναρωτηθείς: Μήπως αυτή η επιθετικότητα των νέων δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο της ηλικίας τους, αλλά σχετίζεται άμεσα με τη δομή της κοινωνίας και τον τρόπο ζωής τους;

Μήπως αυτές οι νεότερες γενιές απαγοητεύτηκαν πριν αρχίσουν την επανάστασή τους; Είναι ένα μήνυμα έστω και αρνητικό, με το να αντιδρούν με αυτή τη βάρβαρη συμπεριφορά στα σχολεία. Είναι ένα μήνυμα άρνησης αυτού του κόσμου της υποκρισίας, της αναξιοπιστίας, της άγριας εκμετάλλευσης, των ψεύτικων ελπίδων, των δήθεν λαμπερών ινδαλμάτων, που κατασκευάζονται και αχρηστεύονται από την τηλεοπτική κρεατομηχανή. Σε τι να πιστέψουν τα νέα παιδιά;

Στην παιδεία του ανταγωνισμού, της ανεπάρκειας, της οικονομικής εξόντωσης και των «ηθικών διδαγμάτων», που τα ανατρέπει η κοινωνική πραγματικότητα; Αλλά δεν είναι και λίγοι οι άστοργοι και βάναυσοι γονείς, πατέρες αδιάφοροι και μητέρες νευρικές, απλώς απληροφόρητοι στα θέματα της αγωγής ή κακοαναθρεμμένοι οι ίδιοι, σπρώχνουν, χωρίς πολλές φορές να το θέλουν ή να το νιώθουν, τα παιδιά τους στην ανταρσία, στη βαρβαρότητα, στην αναισθησία που δείχνουν στο σχολείο.

Πολύ χειρότερο ακόμα κλίμα για το χαρακτήρα, την ψυχική υγεία του παιδιού είναι η διαλυμένη οικογένεια, οι ρήξεις ή ο χωρισμός των γονιών. Με ένα παρόν, όπου τίποτε δεν στέκει όρθιο και κανένας θεσμός δεν αντέχει στην κριτική και την όποια δοκιμασία, με ένα μέλλον ζοφερό και αβέβαιο και γενικά σε έναν κόσμο με ξεθωριασμένες αξίες ζωής, είναι μάλλον λίγα έως ασήμαντα τα φαινόμενα της χαρακτηριζόμενης ως «αντικοινωνικής» συμπεριφοράς της μαθητικής Νεολαίας. Ότι Σπείραμε Θερίζουμε.

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις