«Ένα Μύθο θα σας πω...»

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ έχτιζε μόνος του ένα σπιτάκι. Πέρασε ένας συντοπίτης του, τον είδε και είπε: «Φαντάσου, ένας μεγάλος άνθρωπος, όπως εσύ, να χτίζεις τόσο μικρό σπιτάκι»! Και ο Σωκράτης αποκρίθηκε: «Μακάρι να μπορέσω να το γεμίσω με πραγματικούς φίλους». Πράγματι, ποιος μπορεί να διαφωνίσει με τον Αίσωπο;

Πολλοί λένε πως είναι φίλοι, αλλά στο τέλος λίγοι είναι οι πιστοί. Ο προϋπολογισμός της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης του Κέβιν Ραντ, ήταν όπως τον περιμέναμε: Φιλοπολίτης! Ήταν όμως φιλικός για όλους τους πολίτες της Αυστραλίας; Όχι, με κεφαλαίο! Οι συνταξιούχοι παρέμειναν στα αζήτητα!

Τίποτε σχεδόν για να απαλύνει τον πόνο και τη δυστυχία σε αυτούς τους χαμηλόμισθους συνανθρώπους μας που το έγκλημά τους είναι ότι τόλμησαν να ονειρευτούν να έχουν το δικό τους σπίτι και τώρα το χάνουν, γιατί η νέα αύξηση των επιτοκίων περνάει αυτόματα στους τόκους των προσωπικών δανείων.

Κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων μεταδίδουν, ότι οι τελευταίες αυξήσεις των επιτοκίων έχουν φέρει πολλούς οικογενειάρχες στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Σχεδόν τίποτα στην πράξη ακόμη για να απαλύνει τους χαμηλοεισοδηματίες από τα δυσβάστακτα ενοίκια.

Τίποτα ακόμη για να ρίξει την τιμή του πετρελαίου που έχει φέρει αναστάτωση στα νοικοκυριά των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, αφού μπορεί η Κυβέρνηση να το κάνει αφαιρώντας και μέχρι 30 σεντς από το φόρο που χρεώνει σε κάθε λίτρο πετρελαίου και τόσα άλλα τρωτά του προϋπολογισμού.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο προϋπολογισμός απόδειξε, πως για ένα σημαντικό κομμάτι του Αυστραλιανού λαού και κυρίως για τα τιμημένα Γηρατειά, ο Κέβιν Ραντ δεν φρόντισε να τους απαλλάξει από την εξαθλίωση και να τους επαναφέρει, καθώς όφειλε στα όρια της ανθρωπιάς.

Δηλαδή, τι μας λέει ο προϋπολογισμός με λίγα λόγια, ότι οικονομική πολιτική έχουμε στη χώρα. Και βαδίζει καλά, όπως δείχνουν τα πράγματα. Κοινωνική πολιτική δεν έχουμε για όλους τους πολίτες μας βροντοφωνάζει ο προϋπολογισμός.

Από το ένα μέρος τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών πάνε πολύ καλά αυτό τον καιρό και κυρίως των δυο μεγαλύτερων σουπερμάρκετ αυξάνονται με αύξουσα γεωμετρική πρόοδο, από το άλλο χιλιάδες μοκροεπιχειρήσεις βαδίζουν στη χρεωκοπία λόγω του δυσβάστακτου βάρους της αποπληρωμής των δανείων τους από την αύξηση των επιτοκίων και ο απλός άνθρωπος και ο μεροκαματιάρης αγωνιούν για την καθημερινότητα και ιδίως τώρα τελευταία από την κερδοσκοπική αύξηση της τιμής του πετρελαίου με συνέπεια τη δυσβάστακτη αύξηση των ειδών τροφίμων πρώτης ανάγκης για τον μεσαίο πολίτη, τον απλό άνθρωπο, τον μικρομεσαίο και τον μεροκαματιάρη.

Αυτή την εικόνα δείχνει μετά τον προϋπολογισμό στον Αυστραλό πολίτη το κυβερνητικό έργο της Καμπέρας, χωρίς ωστόσο να θεωρηθεί ότι η εικόνα αυτή ήταν διαφορετική με τους Λίμπεραλ. Και τότε και τώρα οι προνομιούχοι ευημερούν και οι μη προνομιούχοι καθημερινά αγωνιούν, σε σημείο που να χαρακτηρίζεται η Αυστραλία από τυχερή χώρα και κράτος πρόνοιας σε κράτος ξενόφοβο και άστοργο.

ΗΤΑΝ, μια φορά και έναν καιρό, μια πολύ πλούσια χώρα που οι κάτοικοί της απολάμβαναν όλα τα αγαθά του Θεού. Ένας σωστός παράδεισος, που την έλεγαν Αυστραλία.

Οι κάτοικοί της είχαν καθημερινή δουλειά, ικανοποιητικούς μισθούς, υψηλό βιοτικό επίπεδο, ιδιόκτητο κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους, κρατική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία, ψυχαγωγία απόλυτη ελευθερία και αποταμιεύσεις στην τράπεζα.

Ήταν η εποχή που οι διευθυντές των υποκαταστημάτων σε δέχονταν με το χαμόγελο και ήξεραν όλους τους πελάτες με τα μικρά τους ονόματα, οι δε εξυπηρετήσεις ήταν όλες δωρεάν. Παρέθεταν εκείνο τον καιρό Χριστουγεννιάτικα πάρτυ οι τράπεζες και οι γνωριμίες των διευθυντών με τους πελάτες επιβεβλημένες.

Η κοινωνική πολιτική ήταν σχεδιασμένη κατά τέτοιο τρόπο, από την οποία να μην βλάπτεται ο προνομιούχος πολίτης, αλλά παράλληλα να οφελείται ο μη προνομιούχος πολίτης. Ήταν μια αταξική κοινωνία, όπου όλα τα μέλη της απολάμβαναν τα ίδια αγαθά, τις ίδιες ελευθερίες. Δεν χωρίζονταν σε πλούσιους και φτωχούς, σε έχοντες και μη έχοντες, σε πρώτους και δεύτερους. Ήταν όλοι ίσοι.

Η φήμη, εκείνου του επίγειου παράδεισου ξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη γη και μάγεψε εκατομμύρια άμοιρους, για να εγκαταλείψουν τη φτωχή αγκαλιά των Μανάδων τους και να πέσουν στην πλούσια αγκαλιά της Μητριάς.

Έτσι, δημιουργήθηκε η πολυπολιτισμική Αυστραλία, για να αποκτήσει, εκτός από τον οικονομικό και πολιτιστικό πλούτο αλλά και να γίνει ένα μεγάλο και ζηλευτό κράτος της γης.

ΗΡΘΑΝ, όμως, χρόνοι δίσεκτοι και οι παλιές καλές μέρες ανήκουν στο παρελθόν και δεν ξαναγυρίζουν. Χρόνοι καπιταλιστικοί και χρόνοι σοσιαλιστικοί, που ρήμαξαν την παραμυθένια χώρα. Που αντικατέστησαν την κοινωνική ισότητα με την ανισότητα, την ευημερία με τη δυστυχία, την κοινωνική αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα με τον ατομικισμό, την κρατική περίθαλψη με την ιδιωτική εκμετάλλευση.

Στόχος, σκοπός και περηφάνεια της κάθε Κυβέρνησης είναι το κράτος του ισχυρού δολλαρίου και δεν είναι ντροπή μας που τα τιμημένα Γηρατειά ζουν μέσα στην εξαθλίωση και δυο εκατομμύρια συνάνθρωποί μας στην πλουσιοδόλλαρη Αυστραλία βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.

Είναι καιρός ορισμένοι να ξαναθυμηθούν ότι κύριος στόχος για την ευημερία μιας κοινωνίας δεν είναι ο εθνικός πλούτος αλλά η ευημερία των πολιτών και η κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτά θέλαμε να προτείνουμε στην Κυβέρνηση του κ. Κέβιν Ραντ, με τον καιρό θα ξαναεπανέλθουμε στο θέμα.

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις