Προχθές βοηθούσα την κόρη μου με τα μαθήματά της.... Ένα πολύ μικρό, απλό κείμενο κατανόησης ήταν αυτό που κυρίως τράβηξε την προσοχή μου και με έβαλε σε σκέψεις... Σας το παραθέτω μεταφρασμένο.
Ένας ετοιμοθάνατος πατέρας, καλεί τους γιους του λίγο πριν πεθάνει. "Παιδιά μου πολύ σύντομα θα πεθάνω. Ό,τι έχω και δεν έχω βρίσκεται στο χωράφι αυτό, σε μισό μέτρο γης!". Οι γιοί φυσικά κατάλαβαν ότι θα έπρεπε να ψάξουν για χρυσάφι. Με το που πεθαίνει ο πατέρας, ξεκινούν οι ανασκαφές... Έσκαψαν όλο το χωράφι αλλά χρυσό δεν βρήκαν. Όμως... το χώμα ανακατώθηκε για τα καλά και φυσικά η σοδειά εκείνη τη χρονιά ήταν Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ".

Μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές πηγάζει ένα πολύ βαθύ νόημα που έχει σχέση με τους νέους και τις αξίες τους. Κοιτώντας την νεολαία σήμερα, διαπιστώνει κανείς ότι οι νέοι δεν έχουν μάθει να παλεύουν για τη ζωή. Έχουν μάθει να τα έχουν όλα στο χέρι. Η δουλειά είναι αγγαρεία και μένουν με τους γονείς τους -όσο το δυνατόν περισσότερο- για να έχουν τα πάντα! Μπροστά στην τηλεόραση όλη μέρα, στο κομπιούτερ, με ένα κινητό στο χέρι... και τα έξοδα τρέχουν! Οι λογαριασμοί αυξάνονται και φυσικά κάποιος θα πρέπει να πληρώσει γι' αυτά. Ας τα πληρώσουν οι γονείς που δεν χαλάνε χατήρια!

Προτού παρεξηγηθώ με τις παραπάνω τοποθετήσεις μου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις! Δεν βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι. Σε γενικές γραμμές όμως, εμείς οι γονείς θα πρέπει να παραδεχτούμε, -έστω και βουβά- ότι εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε τα παιδιά μας. Ακούω την κόρη μου να μου ζητά αυτό, εκείνο, το άλλο. Δεν την άκουσα ποτέ όμως να μου θέτει το ερώτημα "έχουμε να πάρουμε αυτό?". Το θεωρεί δεδομένο ότι κάτι που θέλει, είτε επειδή το έχει η φιλενάδα της, είτε επειδή το είδε στην τηλεόραση, θα πρέπει να το αποχτήσει. Και είναι μόνο 8 χρονών. Εγώ θυμάμαι στην ηλικία της δεν είχα κάν το θάρρος να ζητήσω κάτι!

Βρέθηκα τις προάλλες σε ένα φιλικό σπίτι. Ακούω τον πατέρα που ορυόταν για το κινητό της κόρης του... Το λογαριασμό τον είχε φτάσει 1.500 δολάρια. Αισθάνθηκα να παγώνω στη θέση μου. 1.500 δολάρια για ένα λογαριασμό κινητού - χώρια όλα τα υπόλοιπα έξοδα -. Φυσικά το χρεώθηκε ο πατέρας για να μην την κακοκαρδίσει! Έφυγα από εκεί παραμιλώντας... Είχα ακούσει για λογαριασμούς $500 και το θεωρούσα Υ Π Ε Ρ Β Ο Λ Ι Κ Ο!!! Πόσο μάλλον το $1.500. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. "Έχω παιδιά και δεν μπορώ να κρίνω. Έχω μάθει ότι, ότι κοροϊδεύεις σου χτυπά την πόρτα".

Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται δυστυχώς όχι μόνο για μία αλλά για τις περισσότερες οικογένειες. Βλέπεις τους νέους να κοιμούνται μέχρι περασμένες πρωϊνές ώρες... Ξυπνάνε κατά το μεσημεράκι, περιμένουν το φαϊ να είναι στο τραπέζι, ζητάνε χαρτζιλίκι και μετά μην τους είδατε. Σε ξαναθυμούνται ή γιατί ξεμείνανε από βενζίνη, ή γιατί χρειάζονται κανένα ρούχο... "Και γιατί να δουλέψω" άκουσα έναν άλλο πιτσιρικά να λέει. "Να' ναι καλά η μάνα μου και ο πατέρας μου που έχουν!. Μα για πόσο θα έχουν! Και μηχανή να είχαν να βγάζει, κάποια στιγμή με λογαριασμούς τέτοιους θα σταματήσει να βγάζει!

Οι γονείς αντιδρούν με σπασμωδικό τρόπο! Φοβούμενοι μην χάσουν τα παιδιά τους, μην τα στεναχωρήσουν, μην τους ξεφύγουν και μπλέξουν με κακές παρέες και το ρίξουν στο ποτό και τις ουσίες, υποχωρούν!!! Δουλεύουν και δίνουν... Από την άλλη είναι και η καινούρια μοντέρνα 'ατάκα' της εποχής μας "μην του μιλάτε του παιδιού γιατί θα αυτοκτονήσει, θα μελαγχολήσει, πάσχει από κατάθλιψη"...

Αρχίζουν και οι ψυχολόγοι να εκφέρουν άποψη γιατί το παιδί που είναι καταθλιπτικό και θέλει ειδική προσοχή, ξεκινούν τα ψυχοφάρμακα, οι γονείς τρελαίνονται -στην πραγματικότητα- και ...η ζωή συνεχίζεται! Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις της όντως πραγματικής ασθένειας, που δυστυχώς υπάρχει, όλα τα υπόλοιπα πηγάζουν από την ανία, την βαριεστημάρα των νέων και την ανικανότητά τους να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Δεν έχουν μάθει να δουλεύουν... Παντρεύονται και χωρίζουν. Μα φυσικά! Όσο τρέχει η μάνα με τις κατσαρόλες το φαϊ έτοιμες και όσο ο πατέρας δίνει ...απλόχερα, ο γάμος είναι πετυχημένος. Οι γονείς γράφουν τα πάντα στα παιδιά και μένουν με την σύνταξη. Τόσα χρόνια δουλειάς πάνε στράφι για να περνούν καλά τα παιδιά! Τους ακους να λένει "δουλέψαμε εμείς, κουραστήκαμε, για τα παιδιά μας!" "Εμάς τα χρόνια ήταν δύσκολα. Ας ζήσουν καλά τα παιδιά". Ακούω και τη μάνα μου που το λέει. Δεν συμφωνώ και της το λέω συνέχεια. "Δούλεψες πρώτα για τον εαυτό σου, για μια πιο άνετη ζωή και για να έχεις καλά γεράματα. Έτσι θα πρέπει να δουλέψουμε κι εμείς. Σειρά μας είναι! Αν έχεις κάτι να δώσεις στην πορεία, είναι δικαίωμά σου. Όχι όμως να συνεχίσεις να ζεις στερημένα για να έχω εγώ. Είναι άδικο!

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις