Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού

ΣΤΙΣ 29 ΜΑΙΟΥ του 1453 οι Τούρκοι κυριεύουν την Κωνσταντινούπολη την Πόλη όπως την είπε απλά ο λαός. Ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεφτε στην πύλη του Ρωμανού, αγωνιζόμενος τον υπέρ πάντων αγώνα. Το χιλιόχρονο τείχος που έθραυε τα στίφη των βαρβάρων λύγισε κάτω από το βάρος των δικών του αδυναμιών και της ορμής των ορδών του Ισλάμ. Ο ήλιος της ημέρας εκείνης, βασιλεύοντας ολοπόρφυρος στα γαλήνια νερά του Βοσπόρου, είδε το δικέφαλο αετό να φτερουγίζει μαζί με την Ελευθερία από τα ελληνικά χώματα. Η Άλωση της Πόλης της Βασιλεύουσας της Νύφης του Βοσπόρου, κεραυνοβόλησε τον ελληνισμό. Πάγωσε τους Ορθοδόξους. Οι Χριστιανοί όμως δεν αφήνονται να γίνουν θύματα της ηττοπάθειας η οποία γεννά την απραγία. Από την πρώτη στιγμή αντέδρασαν. Επιστράτευσαν την ελπίδα για βοηθό στην πίστη και την έβαλαν σπόρο μέσα στο μοιρολόγι στο θρήνο στην ελεγεία στο δημοτικό τραγούδι. Το «πάλι με χρόνους με καιρούς» είναι ένας εκφρασμένος πόθος ο οποίος από τότε μέχρι σήμερα διαβαίνει στο χρόνο και κράτησε όρθιο το Γένος στο μετερίζι της ελπίδας. Η ημέρα Τρίτη αποκαλείται αποφράδα ημέρα και η ημερομηνία 29 Μαΐου θεωρήθηκε δυσοίωνη.

ΜΑΖΙ τους θρηνεί και ο ελληνισμός του Πόντου. Απλωμένος στις κοντινές του Βοσπόρου ακρογιαλιές έχει ολοκληρωμένη την επίγνωση της συμφοράς. Αισθάνονται ότι κλονίζονται τα θεμέλια του Ελληνισμού γενικότερα. Τόσο μεγάλος ήταν ο πόνος για το χαμό της Βασιλεύουσας ώστε εκφράσθηκαν με δύναμη και πάθος όπως εξάλλου ταίριαζε σε ανθρώπους της Ανατολής: «Σιτ’αναγνώθ’σιτ’ανακλαίγ’σιτ’ανακρούγ την κάρδιαν. Ν’αοιλλή εμάς να βάϊ εμάς η Ρωμανία’πάρθεν». Μέσα στον αρχαίο αυτό χορικό λόγο διαφαίνεται η συμφορά που επίκειται να έρθει. Πράγματι μετά εφτά χρόνια από την Άλωση η Αυτοκρατορία του Πόντου, με Αυτοκράτορα τον Κομνηνό, παρά την ηρωική άμυνα πέφτει στα χέρια των φανατισμένων βαρβάρων Τούρκων. Το 1460 άρχισε ο πρώτος ξεριζωμός και οι πρώτες σφαγές του Ποντιακού ελληνισμού. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αναγκάστηκε να περάσει τα σύνορα της Ρωσίας, προκειμένου να γλυτώσει τις σφαγές από τους Τούρκους. Όσοι έμειναν και επέζησαν τα δύσκολα εκείνα χρόνια της σκλαβιάς, δείξανε στους αιμοχαρείς κατακτητές πως είναι ανώτεροί τους, διατηρώντας τον πολιτισμό τους, τα ήθη, έθιμα και τη γλώσσα τους, την καθαρά αρχαία Ιωνική διάλεκτο. Είχε διαμορφωθεί και είχε ισχυροποιηθεί ένας ανθεκτικός πυρήνας συγκροτημένης κοινωνίας, με μεγάλη εμπορική δραστηριότητα και ο Ελληνισμός όλα αυτά τα χρόνια μεγαλούργησε στα παράλια του Πόντου, Τραπεζούντα, Κερασούντα, Σινώπη και Σαμψούντα.

ΣΤΙΣ 19 ΜΑΙΟΥ 1921 στο γαλάζιο του ουρανού του Πόντου πλάκωσε κατάμαυρο το σκοτάδι! Ο αστραφτερός Βόσπορος σκεπάστηκε από σκόνη... Τα σήμαντρα και οι καμπάνες σταμάτησαν να χτυπούν! Ο Νουρεντίν πασάς έδινε τις τελευταίες οδηγίες: «Η επιχείρηση εναντίον των απίστων θα γεμίσει τα βαλάντιά σας. Δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο. Ο θάνατος μόνον για τους άτιμους Έλληνες. Στο πρώτο νεύμα σπεύστε αμέσως και εξοντώστε όσους είναι γύρω σας. Και κάντε ότι θέλετε στις γυναίκες τους. Περιφρονήστε την τιμή τους. Τώρα η στιγμή της εκδίκησης... Κάθε στρατιώτης να πράξει το καθήκον που του ανατίθεται κατά παντός ξένου... Κάθε στρατιώτης οφείλει να φονεύσει 4 -5 Έλληνες». Περισσότεροι από 350 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου ανάμεσά τους και μωρά σφαγιάστηκαν από τον αφηνιασμένο τουρκικό όχλο του Νουρεντίν πασά, κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών και Αμερικάνων. Όσοι γλύτωσαν από τις σφαγές και μπόρεσαν να επαναπατριστούν στην Ελλάδα ήταν τυχεροί, οι υπόλοιποι που έμειναν καταπιέστηκαν μέχρι θανάτου και άλλοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και πήραν το δρόμο για τα βάθη της Ρωσίας μέχρι την ώρα του μισεμού. Με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων η 19η Μαΐου καθιερώθηκε Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ Ιστορία των λαών μέσα από συνοριακές ανακατατάξεις, πολέμους και διωγμούς, τα συμφέροντα των ισχυρών της γης είχαν δυστυχώς ως αποτέλεσμα τον αφανισμό και την εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου. Πέρα από τη φυσική εξόντωση των Ποντίων επιχειρήθηκε και η πολιτιστική –θρησκευτική καταστροφή τους. Επιχειρήθηκε δηλαδή ο ολοκληρωτικός αφανισμός τους, το σβήσιμο της ύπαρξής τους από το χάρτη, καθώς όλα τα ελληνικά χωριά του Ποντιακού Ελληνισμού, με τις 1200 εκκλησίες τους και τα 1000 σχολεία, λεηλατήθηκαν και κάηκαν. Μετά τον εκπατρισμό των Ποντίων, το 1923 συνεχίστηκε η καταστροφή από ότι είχε απομείνει από την πολιτιστική κληρονομιά, που άφησαν πίσω τους οι Πόντιοι. Η Γενοκτονία αυτή υπερτερεί της φυσικής εξόντωσης των ανθρώπων. Η απαίτηση ΟΛΩΝ μας της αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους δεν συνιστά για τους Έλληνες του Πόντου μια εθνική πράξη εκδίκησης. Είναι μια αναγκαία ηθική πράξη. Γι’αυτό και εμείς οι Αυστραλιώτες Έλληνες, με οδηγό την Ποντιακή Πατριά, οφείλουμε να γίνουμε υπερασπιστές και φορείς αυτού του Δίκαιου Αιτήματος. Και όχι να πράξουμε αυτό που ζήτησε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν από τον Έλληνα πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή: «Να ξεχάσουμε τι έγινε στο παρελθόν». Να ξεχάσουμε τις σφαγές των 350 χιλιάδων Ελλήνων από τους Τούρκους, να ξεχάσουμε τις ελληνικές πόλεις και την ιστορία μας, να ξεχάσουμε τις περιουσίες των Ελλήνων που ξεκλήρισαν και καταπάτησαν οι Τούρκοι. Μας ζήτησαν να τα ξεχάσουμε όλα, τη στιγμή που ακόμη και σήμερα βλέπουμε τις βλέψεις που έχουν οι Τούρκοι σε βάρος της Πατρίδας μας.

Πίσω στα Σχόλια - Γνώμες - Απόψεις